Mijn geheugen

Nu begin ik weer even met een te beeld schetsen van hoe mijn geheugen was voor mijn ongeluk. Kort gezegd; mijn geheugen was supergoed. Ik maakte wel vaak planningen als ik ergens voor moest leren, maar dit was eerder omdat ik gewoon heel veel van structuur hou. Afspraken die ik met mensen maakte, wanneer ik moest werken, wanneer ik naar school moest, wat mijn planning voor die dag was, ik onthield het allemaal.  

Nou, dat is inmiddels heel anders. Ik schrijf heel veel op in mijn mobiel (want die heb ik altijd bij me) en maak overal een planning voor. Wat ik ga eten, wat ik die week ga doen, of ik afspraken heb en wanneer deze zijn. Kortom, ik heb veel meer behoefte aan structuur. En als ik het niet opschrijf, vergeet ik het ook gewoon. Ik heb al een keer gehad dat ik ging koken en mijn koelkast opentrok en geen idee had wat ik ook alweer van plan was om te maken, ook al had ik de ingrediënten al gekocht en keek ik er op dat moment naar.

 

Heel veel mensen waar ik tegen vertel dat ik nu van alles opschrijf, hebben de reactie “oh, ja maar ik moet ook van alles opschrijven hoor.” Natuurlijk is het in mijn geval veel heftiger en schrijf ik echt ALLES op, maar dat ik dit dus eerst niet hoefde te doen en nu wel, vind ik daarom ook niet per se problematisch. Ik moet wel echt een dagplanning maken, omdat ik anders geen idee heb wat ik ga doen. Dit is vrij extreem en mijn geheugen is ook nog steeds iets slechter dan gemiddeld. Maar omdat ik van structuur houd en dit niet veranderd is, vind ik het absoluut niet erg om wat meer structuur in mijn leven aan te brengen.

 

Het is soms wel irritant hoor. Zeker omdat ik het soms nog lastig vind om spontaan dingen te doen. Dan gaat het even mis in mijn hoofd. “Ja maar dit was niet het plan”, denk ik dan. Ik heb even de tijd nodig om te verwerken dat het plan dat ik in mijn hoofd had, is aangepast. En dat ik daar even voor nodig heb, zie ik zelf niet als een probleem. Soms wil ik ook gewoon ergens goed over nadenken, of weet ik niet goed of ik ergens wel zin in heb.

 

Dit betekent wel dat mijn hersenen veel minder druk zijn. Dat lijkt misschien niet zo, maar ik denk gewoon anders na. En veel minder. Onder andere omdat ik vergeetachtig ben, hou ik niet echt vast aan een moment dat plaatsvond en hoe dat me liet voelen. En erg vind ik dat niet, het is wel lekker rustig zo.

 

Net na mijn ongeluk had ik veel meer last van geheugenverlies. Hierdoor weet ik ook niks meer van de tijd van ongeveer een maand voor- en twee maanden na mijn ongeluk. Vind ik totaal niet erg. Ik heb de periode waarin ik het minste kon, eigenlijk geskipt. Als ik dit wel bewust had meegemaakt had ik me waarschijnlijk over veel meer dingen gefrustreerd.

 

Wat aan de ene kant wel grappig was, maar aan de andere kant ook heel zielig voor mijn ouders, is dat ik, toen ik in het ziekenhuis lag, de hele tijd vergat waarom ik daar lag. Dan kwam er weer een verpleegkundige of een arts langs, die aan mijn ouders kort uitlegde hoe en wat, wat ik ook hoorde. “Wat is er met mij gebeurd?”, vroeg ik dan. Ik vergat keer op keer dat ik was aangereden en daarom in het ziekenhuis lag. Ik was ook niet helemaal bij, dus dat is ook een van de redenen dat ik niets onthield. En met niet helemaal bij, bedoel ik dat ik wel wakker was, maar dingen niet meekreeg, dus in een staat van onderbewustzijn zat. Ik heb bijvoorbeeld heel de avondklok geskipt en ook niet gemerkt dat die er was. Aan de ene kant was het fijn dat ik zo weinig meekreeg, aan de andere kant lijkt het me ontzettend vermoeiend om keer op keer aan je kind te moeten uitleggen dat hij/zij is aangereden.

 

En ik had echt last van mijn kortetermijngeheugen. Ik onthield niks. Daarom vond ik het ook zo moeilijk om te onthouden dat ik was aangereden. En met last van mijn kortetermijngeheugen bedoel ik ook echt dramatisch veel last. Je vertelde me iets en na een kwartier was ik het alweer vergeten, dus je kon de hele dag hetzelfde gesprek met me voeren. Gelukkig is dit al stukken verbeterd en hopelijk herstelt dit zich nog meer.

 

Omdat ik dus niks onthield en een hele hoop kwijt was, waren mijn ouders er ook bang voor dat ik me niet meer zou herinneren wie mijn vrienden waren. Voorzichtig hebben ze me foto’s van iedereen laten zien en ik herkende gelukkig iedereen. Ook kreeg ik wel vaker kaarten en tot de verbazing van mijn ouders kon ik gewoon lezen wat er stond. Ik weet nog steeds niet waarom ze dachten dat ik niet meer kon lezen, maar dat kon ik gelukkig nog wel!

 

Wat ik ook heb onthouden en waar ik ontzettend dankbaar voor ben, is songteksten van nummers. Een tijdje terug, gaf een vriendin van mij een feestje voor d’r verjaardag in apres-ski thema. Er stond dus vooral carnavalsmuziek op. Voor de mensen die mij niet kennen, ik was echt een die-hard carvalsfan en ging vaak ook echt een week carnavallen. Ik kende alle nummers nog en kon gewoon lekker meezingen. Heel fijn om te merken dat sommige dingen wel zijn blijven hangen. Dat had ik al met meer muziek gemerkt, maar carnavalsmuziek hoor je niet zo vaak, dus dat was wel opmerkelijk.

 

Ik heb ook een tijd gehad, van ongeveer drie weken ofzo, dat ik me binnenpretjes herinnerde. Dan was ik gewoon iets randoms aan het doen en opeens schoot me iets te binnen. Dat was echt een hele leuke tijd en opnieuw heel fijn, want als vrienden grapjes maken die betrekking hebben op een binnenpretje, snap ik het wel gewoon.

 

Inmiddels is mijn geheugen dus een stuk beter en schrijf ik ook enorm veel op. Een paar maanden geleden ben ik een paar keer in de fout gegaan (niks ernstigs), omdat ik dacht dat ik het wel zou onthouden, niet dus. Gewoon opschrijven en als ik het wel heb onthouden is dat alleen maar mooi meegenomen.

 

Waar ik wel een beetje tegenop kijk is nieuwe mensen ontmoeten. En dan vooral een band met mensen ontwikkelen. Ik weet vaak gewoon niet meer wat ze een vorige keer tegen me hebben gezegd en daar kan ik helemaal niks aan doen. Ik ben van plan om mensen meteen mijn situatie uit te leggen en te vertellen dat ik vooral moeite heb met het ophalen van informatie. Hoe lullig is het als je je hart lucht en die ander er vervolgens niks meer van weet. Ik moet gewoon wat meer m’n best doen en meer opschrijven, ook belangrijke gebeurtenissen in iemand anders’ leven.

Ik heb wel het geluk dat ik heel veel moeite heb met het ophalen van informatie, niet zozeer met het onthouden. Dus ik sla de informatie wel op, alleen kan daar vervolgens niet bijkomen. Wanneer ik al een keer iets heb gevraagd, heb ik vaak aan een paar woorden genoeg om me het antwoord te herinneren. 

 

En dan moet ik het nog heel even over school hebben. Het jaar met de meeste theorievakken was jaar 1, die heb ik al gehad. Maar er zijn natuurlijk nog steeds wel eens theorievakken. Ik ben nu samen met school aan het kijken hoe we mijn kennis kunnen toetsen voor dat soort vakken. Zeker omdat ik weet dat ik het wel weet en echt niet dom ben, alleen ik kan gewoon niet bij de informatie die ik heb opgeslagen komen. Heel frustrerend. De praktijkvakken komen wel goed, een portfolio of verslag maken lukt me wel. En hopelijk kunnen we ook een manier vinden om de theorievakken te toetsen, op een manier die me niet enorm veel stress bezorgt.

 

Of mijn geheugen nog beter wordt, weet ik eerlijk gezegd niet. Ik denk het wel, want je herstel van NAH duurt jaren. Waarschijnlijk is dat herstel significant minder, maar er zit nog steeds vooruitgang in. Mijn geheugen van voor mijn ongeluk, dat ga ik niet meer krijgen. Maar dat was ook extreem goed. Moet je nagaan als mijn geheugen al gemiddeld, of iets slechter dan gemiddeld was geweest. Dan had ik nu denk ik nog steeds niks kunnen onthouden. Dramatisch. Gelukkig is dat niet het geval.