Mijn leven met NAH

Voor mijn ongeluk was ik niet te stoppen. 24 uur achter elkaar feesten? Een feestje hebben en meteen daarna werken, terwijl iedereen gaat slapen? Maar een halfuur slapen en daarna een normale dag draaien? Uitgaan de avond voor een tentamen? Ik heb het allemaal gedaan. En wat was het een leuke tijd. Hoewel iedereen z’n slaap nodig heeft, had ik maar verrassend weinig nodig. Nou inmiddels is dat wel anders.   Net na mijn ongeluk, toen ik nog in het ziekenhuis lag, was ik maar twee uur per dag wakker. De rest van de dag sliep ik. Toen had ik het ook nog hard nodig, ik heb hersenletsel en ik had een aantal botbreuken dus ik had ook veel tijd nodig om te herstellen. Langzaam ging het beter en had ik ook minder slaap nodig. Toen ik nog intern revalideerde in het Daan Theeuwes Centrum (DTC) probeerde ik ook echt acht uur per nacht te slapen, vaak zelfs meer.   Inmiddels ben ik niet op mijn oude niveau (ik denk ook niet dat ik daar ooit ga komen, maar dat hoeft ook niet), maar heb ik wel minde

*Disclaimer: dit stukje gaat vooral over mij en mijn motivatie. Ik snap heel goed dat er mensen zijn die het moeilijk hebben.*   Nu heb ik er nooit echt moeite mee gehad om motivatie te hebben. Mijn oud-huisgenoten gingen vaak samen leren in de woonkamer en hoewel ik er graag bijzat was het voor mij niet noodzakelijk om andere mensen te zien werken om ook motivatie te krijgen en iets te gaan doen. Na mijn ongeluk heb ik deze motivatie nog steeds (gelukkig), dat is ook één van de redenen dat ik deze blog ben begonnen. Ik had het idee al een paar dagen in mijn hoofd en toen voorgelegd aan mijn ouders, die het ook een goed idee vonden. Ik wil een jaar lang iedere week iets online zetten, iets wat mij denk ik wel gaat lukken. Als ik wat meer tijd heb kan ik ook al voorwerken en teksten klaar hebben om te uploaden.   Waar ik wel soms mee door mijn hoofd spook is de gedachte ‘ik kan dit nog gewoon’. Ik heb goed gezien dat alles kunnen bewegen niet vanzelfsprekend is, zeker niet bij hersenlet

Voor mijn ongeluk had ik geen problemen met mijn zicht, nooit problemen gehad ook. Na mijn ongeluk had ik vooral last van dubbelbeelden en kon ik geen diepte zien. Ik weet nog heel goed dat ik melk in een beker probeerde te schenken en er compleet naast schonk. Op een gegeven moment was ik spraakzamer en kon ik duidelijker aangeven wat me dwars zat.     Samen met mijn ouders ben ik langsgegaan bij de oogarts van het VUmc. Hier kwamen we erachter dat mijn zicht achteruit is gegaan. Mijn zicht is sinds die eerste keer (dat is alweer een paar maanden geleden) een stuk vooruitgegaan. De eerste keer dat ik een oogmeting deed had ik namelijk een sterkte van -4, de tweede keer dat ik langsging (een paar maanden later) had ik maar -0.5. Ik heb ook last van dubbelbeelden (prisma) en in één oog staat mijn beeld scheef (cilinder).    Omdat ik blijkbaar al sinds mijn geboorte een afwijking heb en dus mijn beeld al heel mijn leven scheef staat in één oog, heb ik hier niet heel veel last van omdat m

Ik krijg altijd heel veel positieve reacties van de mensen om mij heen en de kringen daarbuiten. “Je doet het zo goed”, “fijn om te zien dat het weer beter gaat”, “wat een doorzetter ben jij”. En het is niet zo dat ik dat niet op prijs stel, alleen volgens mij heeft niet iedereen door dat het soms ook heel moeilijk voor me is. Mijn leven is nu zo anders dan hoe mijn leven voor mijn ongeluk was.     Ik ben natuurlijk een heleboel vergeten, dus ik heb eigenlijk nooit medelijden met mezelf gehad. Wanneer ik echter mensen vertel wat er met me is gebeurd, reageren ze altijd heel geschokt. En het is ook heel erg. Dat ik het me niet kan herinneren betekent niet dat het niks is. Dat besef ik me steeds meer. Mijn hele leven is op zijn kop gezet en hoewel ik er heel goed vanaf gekomen ben, is er ook megaveel veranderd.    Ik woon nu ergens anders, ik heb het veel moeilijker met school en ik zie minder mensen. Heel veel van mijn oude leven heb ik ook teruggekregen, maar heel veel is ook veranderd