Mijn leven met NAH

Ik ben voor het eerst in 2,5 jaar weer een weekje op vakantie geweest. Samen met mijn vader ging ik een weekje naar Malaga. Ik heb ervan genoten en (natuurlijk) weer van alles over mezelf geleerd. Zo heb ik echt acht uur slaap per nacht nodig. Ik slaap pas binnen een halfuur/uur dus acht uur op bed liggen is voor mij niet genoeg. Na drie dagen te weinig slaap, trok ik het niet meer. Mijn vader slaapt binnen tien minuten dus dit was allemaal nieuwe informatie voor hem. De volgende dag hebben we lekker uitgeslapen.   Verder moet ik een manier vinden om mijn gedachten los te laten. Net na mijn ongeluk dacht ik weinig na, wat was dat lekker rustig. Nu ben ik weer over van alles aan het malen en me druk aan het maken over de meest nutteloze dingen. Zo was ik ook met van alles in mijn hoofd bezig toen we de grotten van Nerja bezochten. In het donker zie ik slechter, dus ik vond het niet superinteressant, want ik zag niet megaveel. Behalve heel veel stenen (logisch in een grot). Ik was ook no

Ik probeer naar de uitspraak ‘communication is key’ te leven. Heel vermoeiend om telkens alles aan te moeten geven, maar mensen kunnen niet in je hoofd kijken. Ik kan hartstikke goed uitleggen wat er aan de hand is, maar dan moet ik dat wel doen. Dat doe ik al meer, maar vind ik nog steeds erg moeilijk. In het verleden kon ik altijd makkelijk mee en was niks een probleem. Heel moeilijk om dan opeens dingen te moeten aangeven, maar dus wel het beste om te doen. Mensen kunnen niet ruiken dat er iets aan de hand is, terwijl ze je graag willen helpen.   Ik kan soms vrij hard zijn in mijn woorden. Dat had ik voor mijn ongeluk ook al. Ik was net beter geworden in dat ontdekken en beter op mijn woorden aan het letten. Nou, daar is niks van over. Ik kom soms heel bot uit de hoek. Maar dat heb ik zelf dus niet door, maar ik weet wel dat dat een eigenschap van mij is. Zeg het dus vooral. Ik word niet boos, vind het eerder kut voor jou, omdat ik het vaak niet zo heb bedoeld. Soms moet ik echt bet

Begrijp me niet verkeerd, het ontbreekt me niet aan zelfvertrouwen. Maar ik twijfel vaak over de keuzes die ik maak en hoe dat overkomt op mensen. Ik merk dat mijn verwerkingssnelheid nog niet optimaal is en ik dingen soms laat gebeuren. Wanneer ik hier later aan terugdenk en mijn keuzes analyseer, sta ik hier soms niet meer achter.   Dit kunnen allerlei situaties zijn. Ik word onzeker over de keuzes die ik heb gemaakt, maar vaak bespreek ik dit met de mensen om me heen, wat erg helpt. Het wordt vooral lastig voor me, wanneer ik een keuze moet maken die ook effect op anderen heeft. En dit kan zo simpel zijn als 'waar gaan we eten?'. Ik wil heel graag de goede keuze maken en hecht nog teveel waarde aan de mening van anderen. Wat zij willen is meestal goed, mijn eigen keuze doet er minder toe of ik weet vaak niet goed wat ik wil. Lekker meehoppen op de mening van anderen. Wat ook niet helpt, is aan de toekomst denken. Hoe gaat die eruitzien, waar ga ik terecht komen en in hoeverr

Kort gezegd; superkut. Heel mijn leven is omgegooid, alles is anders, alles gaat moeilijker en ik loop tegen van alles aan. Het klopt dat ik redelijk veel van mijn oude leven heb teruggekregen, maar dat maken de dingen die veranderd zijn niet minder lastig. Maandenlang dacht ik dat hersenletsel net als een gebroken arm was en weg zou gaan, maar dat het herstel veel langer duurde. Toen kreeg ik te horen dat ik hier voor de rest van mijn leven aan vast zou zitten. Wat een ellende.   Mijn gevoelens over het feit dat ik NAH heb, zijn wisselend. Het ene moment ben ik blij en verwonderd dat ik zo goed hersteld ben, zeker als je onthoudt waar ik vandaan kom, maar het andere moment zie ik een leven met NAH gewoon niet zitten. Ik loop er steeds meer tegenaan dat je niks aan mij kunt zien. Aan de ene kant heel fijn, want mensen hebben geen vooroordeel over mij. Aan de andere kant enorm lastig, want er wordt geen rekening gehouden met het feit dat ik aanpassingen nodig heb. Er wordt vanuit gegaan

Voor In het verleden heb ik op tientallen feestjes gestaan. Een week naar Sziget vond ik prachtig. Alleen ben ik al mijn dansskills kwijt, dus ontloop ik publiekelijk dansen vaak. Maar komende zaterdag ga ik met twee vrienden weer voor het eerst in anderhalf jaar naar een festival. En ik schijt echt zeven kleuren, zo spannend vind ik het. Helaas heb ik niet alleen het probleem dat ik (voor mijn gevoel) niet meer kan dansen, maar overprikkeling en paniekaanvallen vormen ook nog obstakels. Gelukkig ben ik helemaal op mijn gemak bij de vrienden die meegaan en ik heb van de week doorgegeven wat er kan gebeuren en hoe ze het aan kunnen pakken als ik ff de weg kwijt ben. Stiekem heb ik er ook een beetje zin in en kijk ik er erg naar uit om mezelf weer als vanouds te beglitteren (jaja, ik hou erg van glitter dus ik ga van alles op m’n hoofd gooien). Ik heb geen verwachting van hoe het gaat zijn, wat denk ik ook beter is.     Na Ik heb echt genoten. Alles ging beter dan verwacht, ik had geen l