Wat vind ik er zelf van dat ik NAH heb?

Kort gezegd; superkut. Heel mijn leven is omgegooid, alles is anders, alles gaat moeilijker en ik loop tegen van alles aan. Het klopt dat ik redelijk veel van mijn oude leven heb teruggekregen, maar dat maken de dingen die veranderd zijn niet minder lastig. Maandenlang dacht ik dat hersenletsel net als een gebroken arm was en weg zou gaan, maar dat het herstel veel langer duurde. Toen kreeg ik te horen dat ik hier voor de rest van mijn leven aan vast zou zitten. Wat een ellende. 

Mijn gevoelens over het feit dat ik NAH heb, zijn wisselend. Het ene moment ben ik blij en verwonderd dat ik zo goed hersteld ben, zeker als je onthoudt waar ik vandaan kom, maar het andere moment zie ik een leven met NAH gewoon niet zitten. Ik loop er steeds meer tegenaan dat je niks aan mij kunt zien. Aan de ene kant heel fijn, want mensen hebben geen vooroordeel over mij. Aan de andere kant enorm lastig, want er wordt geen rekening gehouden met het feit dat ik aanpassingen nodig heb. Er wordt vanuit gegaan dat ik alles kan, terwijl dat lang niet altijd zo is.

 

Dat je niks aan de buitenkant kan zien, betekent niet dat er niks aan de hand is aan de binnenkant. Ik heb moeite met mijn geheugen, snap dingen vaak niet meteen en durf veel minder. Het liefste zou ik mijn oude leven terugkrijgen, wat niet gaat. En dat is erg kut om te beseffen, vooral dat ik daar niks aan kan veranderen, alleen maar verder met mijn leven kan gaan. “Je bent echt een doorzetter, zo knap hoe je hiermee omgaat.” Lief, maar dat maakt het niet makkelijker. En misschien wil ik voor het eerst geen doorzetter zijn, maar gewoon opgeven. Ik ben er echt helemaal klaar mee. Maar helaas zit opgeven niet in mijn aard, dus zal ik feller gaan vechten voor mijn plek in de maatschappij.

 

Toen ik terug was in Amsterdam heb ik een aantal maanden de schijn kunnen ophouden en wilde ik vooral zelf dat er niks veranderde en dat ik weer terug in mijn oude leven kon rollen. Maar alles ging zo ongelooflijk snel en ik kon het tempo van leven niet bijhouden. Nu doe ik het rustiger aan maar heerst er nog steeds ongelooflijk veel onzekerheid over mijn toekomst bij me. En ja, niemand weet waar hij/zij terecht komt. Maar voor mij is het zelfs onzeker geworden of ik mijn studie kan halen, iets wat in het verleden wel vaststond.

 

En als ik ga werken, hoeveel uur kan ik aan? Zal mijn werkgever goed met mijn situatie omgaan? Wat voor werk kan ik überhaupt doen? Daar ben ik al allemaal mee bezig, omdat ik weet dat dit me veel moeite zal gaan kosten en ik overgeleverd ben aan het gedrag en begrip van andere mensen. Dit zijn grote vraagstukken waarop ik het antwoord niet kan weten, wat onmacht bij mij opwekt. Ik mis mijn oude leven enorm. En dat ga ik niet terugkrijgen. Ooit ga ik dat accepteren, maar nu nog ff niet.