Mijn leven met NAH

Ik heb heel veel van mijn oude leven teruggekregen. Dat weet ik en daar ben ik ontzettend dankbaar voor. Toen ik nog intern revalideerde in het Daan Theeuwes Centrum kon ik heel goed zien dat de dingen die ik kan, niet vanzelfsprekend zijn. Daarom heb ik mezelf in het begin veel weggecijferd. Ik vond mijn situatie vaak niet heftig genoeg. Maar dat is het wel. Ik ben aangereden, hoe veel heftiger wil je het hebben?   Tuurlijk heb ik ontzettend veel geluk gehad in de nasleep en daar ben ik ontzettend dankbaar voor. Als je de foto’s en video’s van mij uit mijn ziekenhuistijd ziet, zou je niet verwachten dat ik een halfjaar later alweer zelfstandig in Amsterdam woonde. En dat is niet alleen geluk. Ik heb ook heel hard gewerkt.    Mijn therapeuten zeiden dat wanneer je poliklinisch revalideert (elke dag op en aan reizen) en terug zou keren naar je eigen leven, dingen moeilijker zullen worden. ‘Je eigen leven is de beste leerschool’, werd gezegd. Maar toen ik terugkeerde ging alles verrassen

De eerste paar maanden na mijn ongeluk was ik niet wakker. Ja, ik was wel fysiek wakker, maar mentaal was ik heel ergens anders. Ik had een hele lege blik in mijn ogen en mijn manier van praten was heel vlak. Het leek alsof ik maar één toonhoogte kende. En die was superhoog en ik praatte superzacht. Langzaam is dat met behulp van logopedie beter geworden. Mijn oude stem heb ik niet teruggekregen, maar ik praat gelukkig niet meer zo hoog en zacht zoals net na m’n ongeluk. Ook ben ik niet meer heel vlak, maar praat ik weer met intonatie.    In het begin had ik echt niet door wat er om me heen gebeurde. Het ‘niet wakker’ zijn, is ook de reden dat ik niks meer van mijn tijd in het ziekenhuis weet en niks van mijn begintijd in het Daan Theeuwes Centrum (waar ik revalideerde). Dat is ook de reden dat ik heel makkelijk naar filmpjes en foto’s uit die tijd kan kijken. Ik herinner het me gewoon niet dus heb er ook geen gevoelens aan gekoppeld.   En ik zag er redelijk normaal uit, maar ik reagee

Ik heb een aantal maanden in een rolstoel gezeten. Er was niets mis met mijn benen, maar ik was nog heel erg in de war dus het was niet veilig om te lopen. Langzaam zette ik na een maand weer wat stapjes en ging het lopen steeds beter.   Een beetje duivels was ik ook wel. Er zat een blad vast aan mijn rolstoel, die je ook voor me kon schuiven. Soms was ik er echter klaar mee (dit kan ik me niet herinneren maar is wel hilarisch) en schoof ik zo onder het blad. Omdat ik niet kon lopen en dit nogal gevaarlijk was, kreeg ik een band om. De band zat om mijn middel en was vastgemaakt aan mijn stoel. Zo kon ik niet ineens onderuit zakken. Ook in mijn bed was ik onrustig, dus legden ze me opnieuw vast. Mijn ouders waren het hier niet mee eens, dus ik hoefde geen band om wanneer zij erbij waren. ’S Nachts werd ik wel vastgelegd en in mijn rolstoel heb ik ook voor een lange tijd nog een band gehad.   Maar langzaam ging ik weer lopen. Eerst kleine stapjes waarbij ik me aan iets of iemand vasthiel

Last minute plannen kunnen goed uitpakken en heel leuk zijn. Dat weet ik. Maar sinds mijn ongeluk kan ik heel slecht tegen last-minute veranderingen. Als ik een afspraak met je maak, moeten we ook echt meteen een plan maken. Ik kan niet iets plannen en die afspraak op de dag zelf concreet maken. Wat we gaan doen, hoe laat, met wie, waar… ik moet het meteen weten. Mijn hersenen kunnen het gewoon niet aan om nog heel laat concrete plannen te maken. Ik heb behoefte aan structuur.   En wanneer het voorkomt dat een afspraak toch last-minute veranderd of er wordt afgezegd, ga ik daar heel slecht op. Ik ben tien minuten even helemaal overstuur, ga huilen en schreeuwen en voel me heel kut. Na die tien minuten krijg ik een reality-check en besef ik me dat ik normaal moet doen. Maar ik vind niet dat ik te heftig reageer. Ik reageer heel anders en veel extremer dan voor mijn ongeluk, maar het helpt niet als ik mezelf daarop afreken.   Die mindset heb ik moeten leren hoor. In de maanden na mijn on