Mijn leven met NAH

Nu begin ik weer even met een te beeld schetsen van hoe mijn geheugen was voor mijn ongeluk. Kort gezegd; mijn geheugen was supergoed. Ik maakte wel vaak planningen als ik ergens voor moest leren, maar dit was eerder omdat ik gewoon heel veel van structuur hou. Afspraken die ik met mensen maakte, wanneer ik moest werken, wanneer ik naar school moest, wat mijn planning voor die dag was, ik onthield het allemaal.     Nou, dat is inmiddels heel anders. Ik schrijf heel veel op in mijn mobiel (want die heb ik altijd bij me) en maak overal een planning voor. Wat ik ga eten, wat ik die week ga doen, of ik afspraken heb en wanneer deze zijn. Kortom, ik heb veel meer behoefte aan structuur. En als ik het niet opschrijf, vergeet ik het ook gewoon. Ik heb al een keer gehad dat ik ging koken en mijn koelkast opentrok en geen idee had wat ik ook alweer van plan was om te maken, ook al had ik de ingrediënten al gekocht en keek ik er op dat moment naar.   Heel veel mensen waar ik tegen vertel dat ik

Hoewel er lange tijd niemand (behalve mijn ouders) bij me mocht komen vanwege corona, hebben m’n vrienden me er echt doorheen gesleept. En ze zijn er nog steeds voor me. Bijna allemaal dan. Ik heb ook wat nare ervaringen gehad en met sommige mensen ben ik de vriendschap nog aan het herstellen. Ik heb natuurlijk een heel groot deel van 2021 gemist, dus ik probeer weer een beetje up-to-date te zijn met iedereens leven. Alleen dat is niet altijd even makkelijk. Dat ik heel vergeetachtig ben helpt ook niet mee. Ik heb wel het geluk dat ik het probleem heb dat ik heel veel moeite heb om dingen op te halen, maar niet zozeer met het onthouden, dus met een paar zinnen weet ik het vaak weer. Mijn vrienden weten dit en hebben ongelooflijk veel geduld.     Ik was een paar maanden geleden met een vriendin de stad in, dus ik was daarheen gefietst en heb m’n fiets op een gracht neergezet. Het was dicht bij de winkel waar we hadden afgesproken dus ik dacht dat ik het wel zou onthouden. Niet dus. Ik w

Dit is een opmerking die ik zelf gelukkig nog niet heb gekregen, maar mijn ouders wel vaak hebben gehoord. Een opmerking als deze maakt me ontzettend boos. Nee, het gaat niet goed. Het gaat beter dan verwacht en ik heb ontzettend veel geluk gehad met de nasleep van mijn ongeluk, maar het gaat niet goed. Ik ben aangereden, 15 meter door de lucht gevlogen, heb een maand in het ziekenhuis gelegen en negen maanden gerevalideerd. Dat je niks aan mij ziet, is heel bijzonder en daar heb ik ontzettend veel geluk mee gehad. Maar dat er fysiek niks aan mij te zien is, betekend niet dat ik geen gevolgen aan het ongeluk heb overgehouden. Dat er niks aan mij te zien is vind ik aan de ene kant fijn, maar aan de andere kant moeilijk. Want ik heb wel degelijk problemen met dingen. Mijn geheugen is bijvoorbeeld veel slechter en ik kan soms wat feller uit de hoek komen. Ik kan ook niet meer zo hard feesten als ik eerst kon. Ik kan überhaupt niet meer dansen, een gevolg waar ik erg veel moeite mee heb.  

Voor m’n ongeluk woonde ik in de laagbouw op Uilenstede. Dit is een studentenwoningcomplex in Amstelveen, dicht tegen Amsterdam aan.     Ik had niet m’n eigen badkamer dus de huur was heel laag (laag als in maar 290 euro per maand voor een kamer van 12 m2 vlakbij Amsterdam). Ik ben hier in de zomer van 2018 naartoe verhuisd. Ik was net opnieuw verhuisd, naar het huis van de buren, waar ik drie dagen mee bezig ben geweest. Drie dagen omdat ik enorm veel teringzooi heb (lees; heel veel kleren) en niks weggooi. Ik kende dit huis al supergoed omdat ik dus sinds de zomer van 2018 al in het huis ernaast woonde. Ik ben uiteindelijk van huis geswitcht omdat ik de rommel die mijn eigen huis maakte, na drie jaar redelijk zat was.     Omdat ik klaar was met de rommel, niet zozeer met de mensen, heb ik iedereen persoonlijk verteld dat ik naar de buren ging verhuizen. Het was voor mij namelijk erg belangrijk dat ik wel een goede relatie hield met de mensen in mijn oude huis. Alles ging gelukkig vri

Het was midden corona-tijd dus er was bijna niemand op straat, ook al woon ik in Amsterdam. Een vriendin van mij was jarig en om er toch wat leuks van te maken en het low-key te vieren ben ik 29 december die kant op gegaan. Het was een hele leuke avond en hoewel bijna iedereen bleef slapen besloot ik toch ’s nachts nog naar huis te fietsen. Ik hou er niet zo van om op andere plekken dan in m’n eigen bed te slapen dus ik stapte op mijn fiets en ben naar huis gereden.     Ik was bijna thuis, ik denk dat het nog drie minuutjes fietsen was, toen ik werd aangereden. Ik ben ongeveer 15 meter door de lucht gevlogen voordat ik op de grond terecht kwam. Wonderbaarlijk genoeg had ik maar drie dingen gebroken, mijn oogkas, de puntjes van mijn nekwervel en mijn rechterschouderblad. Ook had ik een scheurtje in mijn lever. Het ergste gevolg van mijn ongeluk is dat ik hersenletsel heb opgelopen.   De man die mij heeft aangereden heeft mij niet gezien en ik hem ook niet. Wel is hij na de aanrijding ge