Vriendschappen

Hoewel er lange tijd niemand (behalve mijn ouders) bij me mocht komen vanwege corona, hebben m’n vrienden me er echt doorheen gesleept. En ze zijn er nog steeds voor me. Bijna allemaal dan. Ik heb ook wat nare ervaringen gehad en met sommige mensen ben ik de vriendschap nog aan het herstellen. Ik heb natuurlijk een heel groot deel van 2021 gemist, dus ik probeer weer een beetje up-to-date te zijn met iedereens leven. Alleen dat is niet altijd even makkelijk. Dat ik heel vergeetachtig ben helpt ook niet mee. Ik heb wel het geluk dat ik het probleem heb dat ik heel veel moeite heb om dingen op te halen, maar niet zozeer met het onthouden, dus met een paar zinnen weet ik het vaak weer. Mijn vrienden weten dit en hebben ongelooflijk veel geduld.  

Ik was een paar maanden geleden met een vriendin de stad in, dus ik was daarheen gefietst en heb m’n fiets op een gracht neergezet. Het was dicht bij de winkel waar we hadden afgesproken dus ik dacht dat ik het wel zou onthouden. Niet dus. Ik werd hier zelf ongelooflijk gefrustreerd en verdrietig van, want ik had geen idee waar m’n fiets stond. Mijn vriendin bleef heel rustig (wat enorm hielp) en had zoiets van ‘dan gaan we gewoon rondlopen en kijken’. De beste reactie die ik op dat moment had kunnen krijgen. Ik wist nog wel ongeveer waar ‘ie stond en gelukkig hadden we hem zo gevonden.

 

Ik ben ook al langs mijn oude studentenhuis geweest en bij een andere eenheid (één eenheid = 14 mensen, in een flat of in een huisje) op Uilenstede. Ook daar was iedereens reactie heel fijn en had ik het gevoel dat mensen mijn situatie begrepen, voor zover je deze kan begrijpen. Dat ik niet meer kan feesten zoals ik dat deed en niet meer drink, is helemaal oké. Het feit dat ik er nog ben en in deze staat, vinden mensen al heel fijn om te zien.

 

Wat ik wel storend vind, is dat ik soms het gevoel heb dat ik een attractie ben. Als mensen me vragen stellen, vind ik dat absoluut niet erg. Ik kan heel makkelijk over mijn situatie praten, omdat ik me ook niks meer herinner uit de ergste tijd. Maar het is ook de manier waarop die vragen worden gesteld. Hoe komt het uit je mond en in welke setting we zijn. Ik weet nu dat als dit me oncomfortabel maakt, ik dat ook gewoon kan aangeven, iets wat ik een paar maanden geleden heel moeilijk vond om te doen.

 

Voor mijn ongeluk was ik heel zelfverzekerd en als iets mij niet beviel, hoorde je dat meteen. Na mijn ongeluk is dit minder geworden. Het is niet zo dat ik nu onzeker ben, maar de mening van mensen boeit me meer. Hoe ik op hen overkom en wat ze daarvan vinden. In sommige situaties had ik ook best harder van me af mogen bijten, maar dat zag ik toen niet in. Nu weet ik wat ik waard ben en durf ik ook weer voor mezelf op te komen. Het zachte randje heb ik wel nog steeds en dat ik iets meer nadenk voordat ik iets zeg, zie ik niet als problematisch. Het is eigenlijk wel goed dat ik wat meer nadenk voordat ik iets zeg.

 

En dan moet ik het nog even over de vraag ‘wat doe je allemaal op een dag’ hebben. Ik heb deze vraag ongelooflijk vaak gekregen en ik ben er helemaal klaar mee. Ik heb school weer opgepakt, dus ik ben daar veel mee bezig. Ik sport drie tot vier keer per week en ik zie meestal meerdere keren per week vrienden. Voor de rest ben ik heel Netflix aan het ontdekken. Ook heb ik allerlei afspraken als gevolg van mijn ongeluk. Afspraken bij EyeCare voor lenzen en m’n bril, afspraken met de bank, afspraken voor ambulante begeleiding en nog meer afspraken die ik door mijn ongeluk heb. Maar ik doe dus nog niet superveel op sociaal vlak (vind ik) en dat ik nu ook alleen woon helpt niet echt. Eerst woonde ik met 13 anderen dus ik had altijd mensen om me heen. Ik deed bijna niks alleen. Nou, dat is nu wel ff anders. Hoewel het veel beter is voor mijn situatie om alleen te wonen en ik ook niet kan verhuizen omdat je overal aan een inkomenseis moet voldoen en ik heb geen baan, mis ik het wel om huisgenoten te hebben. Hopelijk kan dit in de toekomst weer.

 

Wat ik echt mis, behalve mensen om me heen, is dat ik het gevoel heb alsof mij bijna niks meer wordt verteld. Mensen komen niet meer naar me toe als ze problemen hebben, maar ik weet wel dat ze die soms hebben. En ik weet dat ze wel bij iemand aankloppen, maar ik ben die persoon niet meer. In het komende jaar hoop ik dit vertrouwen terug te krijgen en de relaties die wankel zijn te herstellen. Ik ben in ieder geval superblij dat ik het grootste gedeelte van mijn vrienden nog heb en dat ze mij alle ruimte geven en ontzettend geduldig zijn. 

 

Maar het is natuurlijk heel makkelijk om te zeggen dat anderen zich meer moeten openstellen, maar dat moet ik zelf ook doen. Tuurlijk loop ik tegen dingen aan, tuurlijk heb ik het soms lastig. Heel vaak vertel ik dit niet en dat is mijn eigen schuld. Dus mijn doel voor het komende jaar is niet alleen het vertrouwen dat vrienden in mij hebben verbeteren, maar ook zelf eerder m’n bek opentrekken. Als ik er na afgelopen jaar nog geen vertrouwen in heb dat mijn vrienden er voor me zijn, weet ik het ook niet meer.

 

En er zijn ook weer vriendschappen opgebloeid. Mensen waar ik jaren niet mee heb gesprokken of waar ik wat minder contact mee had, spreek ik weer. Zij snappen ook dat ik net na mijn ongeluk nog vrij onbereikbaar was, dus hebben afgewacht tot het weer wat beter ging en ik meer tijd had. Ik vind het ontzettend leuk om die mensen weer in m’n leven te hebben. Zo zie je maar weer, aan sommige mensen denk je heel veel te hebben en dat kan tegenvallen, maar er zijn ook mensen die er voor je zijn, waar je niet meteen aan dacht. 

 

Natuurlijk zijn er ook mensen die mijn situatie niet begrijpen, maar ik focus me liever niet op hen. Ik heb ontzettend veel domme vragen gekregen of gesprekken gevoerd met mensen die het echt niet snappen. En hoewel ik het aan de ene kant ook wel begrijp, omdat de situatie waar ik inzit uniek is, kan je best ff googelen. Gewoon eventjes opzoeken wat niet-aangeboren hersenletsel precies is, hoe mensen er meestal uitkomen en waar je rekening mee moet houden. Elk geval is uniek, dus vraag ook aan de persoon zelf hoe je ze het beste kan helpen.

 

Wel moeite doen en tien keer het verkeerde doen of vragen, word nog meer op prijs gesteld dan jezelf helemaal verwijderen van de situatie. Dan doe je maar een keer het verkeerde, je hebt het in ieder geval geprobeerd. Dat je het in ieder geval hebt geprobeerd is zoveel belangrijker dan helemaal niks doen. In het Daan Theeuwes Centrum (DTC) heb ik van sommige revalidanten gehoord dat hun vrienden hen in de steek hebben gelaten. Wanneer ik dit hoor kan ik hier zo ontzettend boos om worden. Prima dat je het een enge situatie vindt en je niet zo goed weet wat je moet doen, maar moet je nagaan hoe het leven voor de andere persoon is. Niks meer van jezelf laten horen en jezelf uit hun leven verwijderen, is niet de manier om met de situatie om te gaan. Je bent toch vrienden? Vriendschap gaat toch door dik en dun? Nou, je bent een keer heel hard nodig, dus ben er dan ook.

 

En stel dat ze dit echt niet goed aanpakken, want zoals ik zei zijn er ook mensen in mijn leven die het gewoon echt niet snappen, kan je hen nog altijd uit je leven verwijderen. Vrij extreem en ik zou zeker iedereen eerst een kans geven, maar uiteindelijk zijn er gewoon mensen die je liever niet om je heen hebt. Hoe lief ze ook zijn en hoe goed jullie vriendschap ook was voor je ongeluk, sommige mensen maken de situatie nog ingewikkelder. Bij hersenletsel is je leven al ingewikkeld genoeg en zou je al je energie kwijt moeten zijn aan je leven weer proberen op te pakken, in plaats van dit te verspillen aan mensen die je situatie gewoon niet begrijpen en ook niet willen begrijpen. Dus opnieuw, ik heb hier niet heel veel last van omdat mijn vrienden ontzettend goed met mijn situatie zijn omgegaan, maar ik begrijp wel hoe kut het kan zijn en dat het heel eenzaam kan zijn.