Mijn leven met NAH

Bijna alles is nieuw voor me. Ja in principe verloopt alles hetzelfde, maar mijn reacties en gedachten zijn anders. Ik reageer heftiger, krijg soms paniekaanvallen en ben onzekerder. Het geluk vinden in de kleine dingen, dat moment vasthouden en vooral herinneren, is moeilijk. Maar ik heb dan weer weinig moeite met het herinneren van moeilijke momenten. Dus bij deze weer een verhaal…   Afgelopen vrijdag was het zover en gingen mijn vriendengroep en ik karaoke zingen. Daarvoor ben ik met een groepje van hen naar een nieuwe expositie in het FOAM-museum gegaan. We hadden om half zes bij het museum afgesproken en ik was er dus ook om half zes. Ik maar wachten en (heel dom) pas na 20 minuten alarm slaan, vanwege die onzekerheid. Hadden ze om half zeven afgesproken, maar had ik het verkeerd doorgekregen. Oeps. Een vriend van mij werkt daar vlakbij dus die was er binnen vijf minuten.   Maar ik was al in paniek. Ik weet niet meer precies of mijn paniekaanval voor het belletje begon of erna, ma

Ik vind het ongelooflijk moeilijk om keuzes te maken. Vaak doe ik iets toch maar niet, waar ik dan achteraf spijt van heb. En ik weet dat mensen hier normaal al last van hebben, maar voor mij is dit helemaal nieuw. Ik ben veel meer om de mening van anderen gaan geven dus wil graag met alles rekening houden. En met alles bedoel ik echt alles. Dat kan niemand en ik dus ook niet. Maar dat maakt het niet makkelijker. En dat moeilijk doen zit in mijn eigen hoofd, dat weet ik.   Wanneer er iets op de dag zelf veranderd vind ik het moeilijk om dat plan in mijn hoofd aan te passen. Dus ik heb moeite met keuzes maken, maar ook met veranderingen. Ik maak het mezelf erg moeilijk op die manier. Deze nieuwe manier van denken ben ik helemaal niet van mezelf gewend en vind ik erg moeilijk om te behappen. Ik word snel emotioneel of raak in paniek. En dat ik nu ook weleens paniekaanvallen heb, helpt totaal niet.   Ik wil weer zelfverzekerd worden over de keuzes die ik maak en doen wat goed voor mij voe

Ik heb het ff heel moeilijk de afgelopen weken. Heel mijn toekomst is onzeker en ik vind dat steeds lastiger worden. Ik ben nu heel close met mijn ouders en zeg alles tegen hun, een hele shift met de situatie zoals deze voor mijn ongeluk was. Toen zei ik alles tegen mijn vrienden, maar ik merk dat ik het moeilijk vind om mezelf open te stellen naar hen. En dat ligt vooral aan mij, maar ik weet niet zo goed hoe ik dat moet veranderen.   En dan is er ook school. Ik doe enorm mijn best maar snap dingen gewoon heel vaak niet. Ik merk dat ik weinig medewerking krijg vanuit hen. En ze doen wel echt hun best, maar ik heb gewoon meer hulp nodig dan nu wordt aangeboden. Dat vind ik vooral zelf heel frustrerend. Ik snap vaak niet waarom ik iets niet begrijp en wat ik dan niet begrijp. Is echt fucking ingewikkeld. Ja, voor mij ook, want ik weet gewoon niet zo goed waar ik tegenaan loop. Ik weet het dus ff niet meer.   Ik weet in ieder geval wel dat er volgend jaar veranderingen moeten komen in de

Jep, ik geef het toe, ik krijg wel eens paniekaanvallen. Er is wel altijd een reden voor, ik krijg ze niet zomaar, maar het is wel een hele andere reactie dan die mensen gewend zijn. Neem bijvoorbeeld afgelopen vrijdag. Ik had deze week meivakantie dus was ook een paar dagen naar mijn ouders in Goes. Om terug te gaan naar Amsterdam, wilde ik de trein van half 12 hebben en werd ik door mijn vader met de auto naar het station gebracht. Toen we bij het station waren wilde ik nog heel snel controleren of ik iets bij had. Ik maakte mijn tas open en haalde meteen mijn koptelefoon eruit omdat ik die op wilde doen. Maar daar ging het mis. Mijn geheugen werkt heel raar en soms vergeet ik iets echt seconden later.   Zo ook met mijn koptelefoon. Ik zei mijn vader gedag, liep naar de trein en stapte in. Eenmaal in de trein wilde ik mijn koptelefoon opzetten en toen realiseerde ik me dat die nog in de auto lag. Dat is misschien niet zo ernstig, maar het is in totaal drie uur reizen van Goes naar mi

Het was afgelopen week een hele turbulente week. Ik heb bij school aangegeven dat ik wat vakken wil laten vallen want ik trek school combineren met een sociaal leven niet. Ik zat vanaf 10 uur ’s ochtends tot 8 uur ’s avonds aan school. Ik deed wel kleine dingetjes tussendoor maar ik maakte lange uren. En dat heb ik één blok volgehouden maar nu ben ik er klaar mee. Ik heb geen tijd voor mezelf en heb alleen maar stress en huil opeens regelmatig.   Dus ik ga het rustiger aan doen. Ook ben ik opnieuw mijn nieuwe leven aan het accepteren, want dat is gewoon veranderd. Ik heb het maandenlang genegeerd en rolde (voor mijn gevoel) weer terug in mijn oude leven. Maar ik heb veel meer moeite om dit tempo van leven bij te houden dan gedacht. Ik leg mezelf veel te veel druk op en het is oké dat ik iets ben veranderd. Geen idee hoe ik mijn leven voor mijn ongeluk volhield. Maar daar ben ik niet de enige in. Het was constant gaan en ik stond altijd aan. Daar hebben mensen die geen ongeluk hebben ge