Keuzes maken

Ik vind het ongelooflijk moeilijk om keuzes te maken. Vaak doe ik iets toch maar niet, waar ik dan achteraf spijt van heb. En ik weet dat mensen hier normaal al last van hebben, maar voor mij is dit helemaal nieuw. Ik ben veel meer om de mening van anderen gaan geven dus wil graag met alles rekening houden. En met alles bedoel ik echt alles. Dat kan niemand en ik dus ook niet. Maar dat maakt het niet makkelijker. En dat moeilijk doen zit in mijn eigen hoofd, dat weet ik. 

Wanneer er iets op de dag zelf veranderd vind ik het moeilijk om dat plan in mijn hoofd aan te passen. Dus ik heb moeite met keuzes maken, maar ook met veranderingen. Ik maak het mezelf erg moeilijk op die manier. Deze nieuwe manier van denken ben ik helemaal niet van mezelf gewend en vind ik erg moeilijk om te behappen. Ik word snel emotioneel of raak in paniek. En dat ik nu ook weleens paniekaanvallen heb, helpt totaal niet.

 

Ik wil weer zelfverzekerd worden over de keuzes die ik maak en doen wat goed voor mij voelt. Dat ik een afspraak afzeg of verzet wanneer ik heel moe ben, zonder dat ik me daar schuldig over voel. Iedereen om mij heen is hartstikke begaan met me en zouden het echt wel begrijpen als ik afzeg. Toch vind ik dat ontzettend moeilijk. Terwijl de meeste keuzes zo ontzettend simpel zijn. 

 

Zo had ik afgesproken dat ik een weekend in juni op het hondje van een vriendin zou passen. Een andere vriendin van mij is dat weekend jarig en ik zat al te twijfelen of het dan handig zou zijn om op het hondje te passen. Nou, ik toezeggen om op haar hondje te passen, een dag later toch twijfelen en die vriendin appen of ze iets wil gaan doen voor haar verjaardag. Wil ze wel iets doen, ik die andere vriendin weer appen of ze misschien een andere oppas kan regelen. Zo een klein dingetje, maar dan ben ik al zo ongelooflijk moeilijk aan het doen. 

 

En ik vond het echt heel moeilijk om af te zeggen, terwijl het pas een weekend in juni is, dus alle tijd. Maar mijn hoofd zegt dan tegen me dat ik al heb toegezegd en dat ik eigenlijk niet mag afzeggen. Met tranen in mijn ogen heb ik het toch maar afgezegd. Ze vond het helemaal prima, zoals ik had kunnen verwachten. Al die paniek en dat verdriet is nergens voor nodig maar keer op keer gebeurd het me. 

 

Geen idee hoe ik meer zelfvertrouwen in mijn eigen keuzes krijg. Op het moment vind ik alles lastig en dit soort momenten kunnen me dan even breken. En ik weet dat dat niet nodig is, maar ik weet ook niet hoe ik vrede met mijn eigen keuzes krijg. Dus op dit moment ben ik nog erg moeilijk aan het doen om alles en heb ik af en toe een onterechte huilbui ergens om.