Mijn leven met NAH

Het jaar is nog niet voorbij maar het einde is in zicht. Vorige week blikte ik terug op 2022 en deze week kijk ik vooruit, naar 2023. Want wat wil ik graag in dit jaar bereiken? Om kort te zeggen; ik wil mijn leven weer leuk gaan vinden. Niet dat ik nu met heel veel tegenzin leef, absoluut niet, maar ik vind het nu oké. En oké is niet genoeg. Ik wil meer risico’s nemen en meer dingen uitproberen in plaats van in mijn cocon van veiligheid te blijven zitten.     Ook hoop ik een betere balans te kunnen vinden tussen school en privé. School geeft me zoveel houvast en daarom besteed ik er al snel veel tijd aan. Maar daardoor heb ik mijn privéleven wat meer verwaarloosd. Daar wil ik meer tijd en energie in stoppen. Want uiteindelijk ben ik degene die veranderingen kan maken in mijn leven. Maar dan moet ik dat wel doen. Genoeg met alle excuses, ga gewoon dingen doen.   Verder hoop ik meer sociaal contact te hebben met mensen. Ik moet op zoek naar mensen die in dezelfde levensfase als ik zitte

Het einde van 2022 is in zicht, dus ik ga alvast terugkijken op het jaar dat ik heb gehad. Vooraan staat dat ik supertrots op mezelf ben, op wat ik allemaal heb bereikt. Ik volg school weer full-time, heb betere relaties met bepaalde mensen en ben andere juist aan het herstellen. Ik ben er nog lang niet en heb nog een hele weg te gaan, maar krijg er langzaam meer vertrouwen in dat het gaat lukken. Dat ik mijn leven nu niet leuk vind, ligt ook deels aan mezelf. Dus ik wil wat dingen gaan veranderen, maar volgende week meer daarover. Veranderingen gaan stapje voor stapje, niet ineens. Dat moet ik gaan accepteren. In het begin van mijn revalidatie maakte ik megastappen, dat is nu afgevlakt. Maar ik ga nog steeds vooruit. De laatste weken merk ik bijvoorbeeld dat mijn geheugen steeds beter wordt. Ik heb nog steeds momenten dat ik je echt aan kan kijken met grote vraagtekens hoor. En die zullen vast wel blijven. Ook schrijf ik nog steeds alles op, maar ik onthoud steeds vaker iets uit mezel

Ik ben alweer meer dan een jaar bezig met mijn studie. Vorig jaar ben ik halverwege het schooljaar in een klas gerold en in een groepje gezet (op mijn studie heb je veel groepswerk). Dat ging heel goed en ik had een leuk groepje met fijne meiden. Achteraf gezien heb ik ontzettend veel geluk met hen gehad. Ik ben geen fan van groepswerk omdat de helft meestal vrij weinig doet en ongemotiveerd is. In het verleden nam ik hun werk dan over en deed ik meer werk, maar dat trek ik niet meer. Dus om in een fijn, meewerkend groepje terecht te komen, zeker na mijn ongeluk, was heel fijn. Vorig jaar heb ik aan het begin van de eerste les mezelf aan de rest van de klas voorgesteld en kort mijn verhaal gedaan. Ik begrijp dat mensen hun vragen hebben als er iemand midden in het jaar in je klas komt. Dit jaar heb ik dat anders aangepakt, want vorig jaar merkte ik dat ik eigenlijk niet met mijn klas te maken had, alleen met mijn groepje. Ik ben er open over dat ik hersenletsel heb en vind het geen pro

Mijn brein is fucking ingewikkeld. Ik denk veel dieper en moeilijker na over de meest simpele dingen. Mijn ouders hebben weleens gezegd dat ik me door mijn ongeluk veel meer met anderen bezighoudt en sympathieker ben. Maar ik vind dat ik me nu te druk maak. Ik mis wel hoe makkelijk ik kon nadenken.   De eerste maanden na mijn ongeluk zijn een waas. Deze kan ik me niet herinneren en ik dacht toen niet na. Dit kan je goed zien op filmpjes die mijn ouders van me hebben gemaakt toen ik in het ziekenhuis lag. Er is één specifiek filmpje waar ik meteen aan moet denken; er is een filmpje waarin ik probeer te eten. Met de nadruk op probeer. Ik stouw dat eten in mijn mond en wanneer ik mijn naam hoor, kijk ik op, met slierten noodles die half uit m’n mond hangen. Ik trek ze uit m’n mond en leg ze weer op het bord. Dat vind ik denk ik het ergste filmpje wat er is. Ik heb echt totaaaal geen manieren en wanneer ik opkijk heb ik een ontzettend lege blik in mijn ogen. Ik ben overigens wel heel blij