Een terugblik op 2022

Het einde van 2022 is in zicht, dus ik ga alvast terugkijken op het jaar dat ik heb gehad. Vooraan staat dat ik supertrots op mezelf ben, op wat ik allemaal heb bereikt. Ik volg school weer full-time, heb betere relaties met bepaalde mensen en ben andere juist aan het herstellen. Ik ben er nog lang niet en heb nog een hele weg te gaan, maar krijg er langzaam meer vertrouwen in dat het gaat lukken. Dat ik mijn leven nu niet leuk vind, ligt ook deels aan mezelf. Dus ik wil wat dingen gaan veranderen, maar volgende week meer daarover.

Veranderingen gaan stapje voor stapje, niet ineens. Dat moet ik gaan accepteren. In het begin van mijn revalidatie maakte ik megastappen, dat is nu afgevlakt. Maar ik ga nog steeds vooruit. De laatste weken merk ik bijvoorbeeld dat mijn geheugen steeds beter wordt. Ik heb nog steeds momenten dat ik je echt aan kan kijken met grote vraagtekens hoor. En die zullen vast wel blijven. Ook schrijf ik nog steeds alles op, maar ik onthoud steeds vaker iets uit mezelf. Bijvoorbeeld dat ik in de supermarkt sta en me opeens bedenk dat ik iets moet meenemen. Dit zijn kleine stappen, maar een grote overwinning voor mij. Een jaar geleden vergat ik nog wat ik ging eten als ik dat niet had opgeschreven. Dan keek ik met grote vraagtekens naar de boodschappen die ik al had gedaan.

 

Ik ben me steeds comfortabeler aan het voelen in mijn eigen lichaam. Fysiek en mentaal. Want op fysiek gebied kon ik natuurlijk niet meer rennen. Maar ook dat gaat hartstikke goed nu en doe ik nog steeds wekelijks in de sportschool. Ik heb een filmpje van mezelf dat ik een stukje ren in het revalidatiecentrum, nou ik weet echt niet wat ik daar aan het doen was hoor. Het ziet er eerder uit als een poging tot rennen, wat het eigenlijk ook is. Nu kan ik weer een sprintje trekken als dat nodig is.

 

Ook ben ik me steeds meer bewust van wat ik nog wel heb en kan. En dan wil ik alles wat ik heb verloren niet tenietdoen. Maar als ik kijk naar hoe ik eraan toe was in het ziekenhuis, mag ik toch wel in m’n handjes klappen. Ik kon toen geeneens lopen en ik kan nu makkelijk een sprintje trekken. Maar wat mij het meest raakt op die beelden is de lege blik in mijn ogen. Ik was gewoon niet op deze wereld en had geen idee van de ernst van de situatie.

 

Maar dat was 2021. Dit jaar heb ik heel veel met mezelf in de knoop gezeten, nog steeds trouwens. In sommige opzichten was dit het saaiste jaar van mijn leven. Ik wil het leven weer leuk vinden en ben daar hard voor aan het werken. Dit jaar was meer een transitieperiode waarin ik mijn veranderde leven ben gaan accepteren. En dat heb ik nog niet 100% geaccepteerd, maar ik kom steeds dichterbij.

 

En ik heb echt wel gebeurtenissen die er voor mij uitspringen. Zo vond ik de week in Malaga met mijn vader superleuk en ben ik superblij dat ik uiteindelijk toch de dans-, zang- en toneelworkshop van het Lucia Marthas heb gevolgd. Door beide heb ik meer vertrouwen in mezelf gekregen en ik hoop dat dat vertrouwen groeit in 2023.