Mijn leven met NAH

Jaja, we zijn weer een paar maanden verder en er is van alles gebeurd op schoolgebied. Vorig jaar ben ik in semester 2 (het 2 e   halfjaar) weer fulltime begonnen. Mijn studie bestaat uit 4 periodes per jaar en ik had vijf vakken per periode. Dat is aanpoten. Maar ik besloot alles fulltime te volgen. En dat was veel. Dat was druk. Het leuke is dat er in de eerste week werd verteld dat dit de aller drukste periode van je schoolcarrière zou worden. ‘Hadden ze dat niet wat eerder kunnen zeggen?’ Was mijn eerste gedachte. Ook van mijn klasgenoten hoorde ik dat deze hoeveelheid werk ongebruikelijk was. Maar ja, ik kan me niet meer goed herinneren hoe het hiervoor was. En natuurlijk kan ik nog steeds geen genoegen nemen met een 6 en heb ik liever een 8, waardoor ik het mezelf nog moeilijker maak.     Maar ik heb alles gehaald en met mooie cijfers. Maar leuk was het niet. Ik was heel druk en altijd met van alles bezig voor school. Omdat ik niet de enige leerling was die moeite had met de hoev

Vorige week vertelde ik al over Professionals in NAH, maar er is nog een organisatie die mij helpt m’n leven weer op de rit te krijgen; Breinsupport. Ook vanuit deze organisatie is er één persoon die me helpt. Hij heeft ervaring met het begeleiden van mensen met NAH die weer gaan studeren of werken. Ook weet hij van alles van NAH af en weet hij welke gevolgen dit met zich mee kan brengen. Een voorbeeld; mijn geheugen is erg verslechterd. Ik zat er zelf al maanden achteraan om met school te regelen dat ik geen toetsen meer hoefde te maken. Maar helaas, dat zat er niet in. Totdat Breinsupport in beeld kwam. Hij vroeg ernaar en opeens werd er gezegd dat we per periode naar de toetsing konden kijken. ‘Moet je wel even wat officiële documenten opsturen.’ Aan mij werd die optie geeneens gegeven. Ik had met liefde moeilijk lopen doen om die documenten te regelen. Het maakt me nog steeds boos als ik eraan terugdenk. Maar goed, het is goed gekomen.   Het is fijn om te weten dat er iemand is waa

Toen ik aan het revalideren was, was mijn hoofddoel om weer zelfstandig te kunnen functioneren. Dat kan ik gelukkig weer, maar ik red het niet om alles zelf te doen. Er zijn twee organisaties in mijn leven die mij met van alles helpen en met me mee denken. Eén daarvan is ‘Professionals in NAH’, daar ga ik deze week wat meer over vertellen.   Ik heb een persoonlijke begeleider die één keer per week bij me langskomt. Zo’n bezoek duurt 1,5 uur en we hebben het over van alles en nog wat. Wat ik die week moet doen, hoe ik me voel, dingen die ik met de gemeente moet regelen, van alles dus. Zij heeft ervaring in het werken met mensen met hersenletsel die hun leven weer proberen op te pakken. Want dit is moeilijker dan ik dacht. Ik loop tegen allemaal dingen aan en moet met van alles rekening houden, wat ik niet had voorzien.    Als er specifieke dingen zijn die gedaan moeten worden, schrijf ik die op. Want ik ga er niet meer vanuit dat ik het onthoud. Ook wil ik soms te snel gaan; zo heb ik a

Ik ben al een jaar in de war. In de lente en herfstmaanden voel ik me twee maanden niet lekker. Ik leef op een paracetamol (of meer) per dag en sleep mezelf door de dagen heen. Mijn voorhoofd voelt af en toe aan alsof je er een eitje op kan bakken, maar de thermometer zegt dat er niks aan de hand is. Soms gaat het zo bagger dat ik me een dag ziekmeld. Dat vind ik vooral zelf heel irritant, want ik ben nooit ziek. Nu is dat nog steeds niet vaak, één dag in een maand is niks.     Maar goed, ik heb wat onderzoek gedaan op internet wat er nou aan de hand is. Ik had hier vorig jaar in de lente voor het eerst last van. Na een deep-dive op internet dacht ik hitte-intolerantie te hebben. Dat houdt in dat je letsel op een plek in je hersenen zit die de temperatuur van je lichaam goed houdt en je lichaam afkoelt. Doordat dat deel is angedaan, hebben je hersenen er meer moeite mee om je lichaam af te koelen. Maar dan kan je echt niet tegen hitte. De zomermaanden zijn afschuwelijk voor deze mensen

Ik kan vervelende gebeurtenissen moeilijk loslaten. Aangezien ik heel vergeetachtig ben, hoopte ik erop dat ik alle nare dingen in mijn leven ook zou vergeten, maar dat is helemaal niet zo. Ik onthoud vervelende gebeurtenissen juist heel goed en draag ze dagen met me mee. Het blijft me bezighouden en bepaalt mijn gemoedstoestand. Ik wil dan ook problemen meteen oplossen, omdat ik weet dat het me anders blijft bezighouden. Helaas gaat dat niet altijd.   Dus het komt regelmatig voor dat ik me een paar dagen kut voel. Vaak niet de hele dag, maar als ik tijd heb om na te denken, besluipt dat gevoel me. En als het eenmaal in m’n hoofd zit, gaat het er moeilijk uit. Ik moet een manier vinden om hiermee om te gaan, om dingen los te kunnen laten. Maarja, ik heb nog geen idee hoe.   Dus nu komt het vaak voor dat ik dagenlang ergens mee rond blijf lopen. Dat is niet leuk, vooral voor mezelf niet. Aangezien alles in mijn leven is veranderd, zijn mijn ‘coping mechanisms’ ook veranderd. Ik weet nog