Mijn leven met NAH

Laat ik eerst even uitleggen wat ik met ‘plek innemen’ bedoel. Plek innemen zie ik als onvoorwaardelijk jezelf zijn. Dat wanneer je later bent op een feestje, je niet 30 keer sorry zegt, maar er iets leuks van maakt en de ‘spotlight’ pakt. Je weet dat je aanwezigheid een toevoeging is. Maar je durft ook dingen aan te geven. Dat je het aangeeft wanneer je niet zo lekker in je vel zit en het gewoon ff kut gaat.   In het laatste ben ik al eerlijker geworden. Op de vraag: ‘Hoe is het met je?’ geef ik eigenlijk altijd een oprecht antwoord. Heb ik moeten leren hoor. De voor-de-hand-liggende ‘goed’, was een antwoord dat ik vaak heb gegeven. Maar het ging niet altijd goed. Weet je wel niet wat voor een kutjaar ik achter de rug heb? Ja, ik heb enorm veel geluk gehad in de nasleep van alles, maar dat maakt alles waar ik tegenaan loop niet makkelijker. Daar mag best erkenning voor zijn. Vooral vanuit mezelf. Ik vergeet af en toe dat mijn ongeluk nog geen anderhalf jaar geleden is gebeurd.    Niem

Ik merk dat ik het moeilijk vind om een gesprek gaande te houden. Een groot onderdeel daarvan is mijn geheugen. Af en toe vergeet ik dingen en dan kan ik er ook niet later nog een keer naar vragen. Het is echt zoeken naar gespreksonderwerpen voor mij. Als een vriend of vriendin iets belangrijks (in mijn ogen) aan mij vertelt, schrijf ik het vaak op om daar later nog een keer naar te vragen.   Ik vraag me weleens af of andere mensen dat doorhebben, dat zij vooral het gesprek gaande moeten houden. Maar ik geniet wel van de gesprekken die ik heb. Voor hen is het misschien een beetje ongemakkelijk, maar ik vind het prima zo. De laatste tijd word ik wel beter in het onthouden van levensgebeurtenissen, gelukkig. Het wordt daardoor steeds makkelijker voor me om een gesprek te voeren, heb ik het idee.   Maar af en toe gaat het nog helemaal mis. Zo ben ik laatst met iemand in contact gekomen via Instagram. Na het uitwisselen van nummers stuurde ik een berichtje met ‘Hey, Pien hier’. Hij zei ook

Deze week had ik een goede week. Tot nu toe dan, het is vrijdagmiddag nu. Ik heb goede gesprekken met school gehad, een vriend gezien en mee gegeten, een vriendin uit Antigua gezien (die was weer hier!), en ook al drie keer gesport. Straks ga ik nog met een vriendin naar Vondelpark en zondag met een andere vriendin naar een museum. Lekker druk dus. Op dit soort momenten ben ik zo dankbaar dat ik weinig last heb van oververmoeidheid.   Voor het eerst in tijden durf ik weer voorzichtig naar de toekomst te kijken. Ik heb nog steeds geen idee waar ik ga komen, maar wel steeds meer vertrouwen dat ik er ga komen. Het zou heel goed kunnen dat ik volgende week weer een rotweek heb, dat sluit ik niet uit.  Maar zolang het even wat beter gaat, geniet ik weer van het leven.   Er gaan leuke dingen gebeuren binnenkort en ik ben heel benieuwd wat het leven me verder gaat brengen. Een jaar geleden was ik mentaal nog niet zo ver als dat ik nu ben. Ik wilde niks te maken hebben met hersenletsel en het

Deze week wil ik het weer over een opmerking hebben, namelijk de opmerking “Oh ja maar dat heb ik ook hoor”. Ik wil meteen duidelijk maken dat ik dit niet altijd als negatief ervaar. Ik heb nu veel meer moeite met alles, dingen zijn anders dan voorheen. Het is juist fijn om te merken dat andere mensen ook moeite met bepaalde dingen hebben. Voor mijn ongeluk stond ik altijd aan. Altijd haantje de voorste en de eerste die een plan begon uit te voeren. Nu laat ik het uitvoeren en vooral het bedenken van plannen vooral aan andere mensen over. Ook ben ik sneller moe en probeer ik me aan de acht uur slaap per dag te houden. Dat ik eerst geen of weinig slaap nodig had, was ook niet normaal, eerder bijzonder. Dus ik zie mezelf nu eerder als normaal.   Heel fijn om door te hebben dat dingen die mij moeite kosten, anderen ook lastig vinden. Daarmee wil ik ook zeggen dat ik de opmerking niet altijd als negatief zie. Maar er is een maar. Iemand legde dit van de week heel helder uit. Dingen die je