Mijn leven met NAH

Vorige week interviewde ik mijn ouders over hoe mijn tijd in het ziekenhuis verliep. Na een maand in het ziekenhuis te hebben gelegen ging ik revalideren in het Daan Theeuwes Centrum in Woerden. Ook over deze periode in mijn herstel konden ze van alles vertellen. Op een gegeven moment ben ik weer op mezelf gaan wonen in Amsterdam. Ze leven nu meer op afstand van mij, ook hier hebben we het over.   Eigenlijk zou ik eerst revalideren in het Leijpark in Tilburg, maar dat is uiteindelijk het Daan Theeuwes Centrum in Woerden geworden, vanwaar de switch? Floor: “Omdat je in een hoger bewustzijn kwam. Doordat je kon communiceren en praten, kon het Leijpark niks meer voor je doen. Het Leijpark is speciaal voor jongeren die een heel laag bewustzijn hebben. Ze zorgen ervoor dat je in een hoger bewustzijn komt en kan communiceren. Het Daan Theeuwes Centrum neemt alleen maar mensen aan die al in een hoger bewustzijn zitten en een bepaald niveau hebben.”   Hoe verliep mijn revalidatie? Mark: “Als j

Elke week vertel ik vanuit mijn eigen perspectief hoe ik dingen ervaar. Ik mis echter een paar maanden in mijn geheugen en heb dat deel (het ergste deel eigenlijk) niet goed meegekregen. Mijn ouders hebben alles laten vallen en zijn de eerste maanden na mijn ongeluk dagelijks bij me geweest. Omdat ik dus van een deel niks meer weet, heb ik mijn ouders Mark en Floor geïnterviewd.   Laten we beginnen bij het begin, hoe werden jullie van mijn ongeluk op de hoogte gesteld? Floor:  “Dat was om kwart over drie ’s nachts, in de vroege ochtend van 30 december, door politie die aanbelde en op de deur bonkte. Daar schrokken we allebei wakker van en toen zijn we naar beneden gegaan. Ik was me nog aan het fatsoeneren en een badjas aan het aandoen, Mark had de politieagenten ondertussen binnengelaten. We hadden echt zoiets van ‘wat gebeurt er?’ en waren nog totaal niet bezig met de gedachte dat er iets ergs was gebeurd. Toen begonnen ze met “Heeft u een dochter, Pien van Leijden en woont die in Ams

Veel mensen denken nog steeds dat er maar twee stadia zijn; coma en bij bewustzijn. Je ontwaakt uit een coma, je doet je ogen open en je bent weer helemaal bij bewustzijn. Maar zo werkt het niet. Er zitten nog heel veel stappen tussen. De volgende stap is dat je een minimaal bewustzijn hebt: je opent je ogen, maar dat betekent niet dat je alles weer kan. Als je je ogen open hebt is de volgende stap communicatie. En dan bedoel ik non-verbale communicatie. Een voorwerp of lampje volgen met je ogen, ja of nee knikken, met je vinger een knop indrukken die ja of nee zegt, of wanneer je je niet makkelijk kan bewegen, communiceren door met je ogen te knipperen. Je hangt hier een betekenis aan vast; één keer knipperen is ja, twee keer is nee. Stapje voor stapje gaat het vooruit, soms kunnen mensen uiteindelijk weer praten. Dit is je heel moeilijk voor te stellen, geloof me, daar heb ik ook moeite mee. Zeker om te beseffen dat ik me ook in dat stadium heb bevonden. Drie weken verkeerde ik in ee

Voor Het is nu het weekend voor mijn oogoperatie. Ik heb dit al een keer geprobeerd uit te leggen, maar dat blijft lastig. Het beeld vanuit mijn linkeroog staat recht, maar vanuit mijn rechteroog staat het beeld iets naar links gekanteld en de beelden overlappen iets. Eigenlijk is het beeld wat ik nu zie helemaal kut. Komende maandag gaan ze het beeld wat ik vanuit mijn rechteroog zie rechtzetten. En dan hopen ze dat mijn ogen vanzelf weer één beeld zien en de dubbelbeelden (overlapping van de beelden) worden opgelost. Ze willen hier niet meteen iets aan doen omdat ze bang zijn dat er te veel wordt gecorrigeerd.   Dat betekend dat de kans aanwezig is dat ik nog een (paar) keer zal moeten worden geopereerd. Superleuk, echt zin in. Ik vind het vooral irritant omdat ik er na de operatie minimaal een week uit lig. Logisch, een operatie aan je ogen is niet niks. Maar wat gaan ze precies doen? Mijn oogbol wordt niet uit zijn oogkas gehaald en mijn schedel wordt niet opengemaakt. In je oog zi