Interview met mijn ouders; Mark & Floor (deel 2)

Vorige week interviewde ik mijn ouders over hoe mijn tijd in het ziekenhuis verliep. Na een maand in het ziekenhuis te hebben gelegen ging ik revalideren in het Daan Theeuwes Centrum in Woerden. Ook over deze periode in mijn herstel konden ze van alles vertellen. Op een gegeven moment ben ik weer op mezelf gaan wonen in Amsterdam. Ze leven nu meer op afstand van mij, ook hier hebben we het over. 

Eigenlijk zou ik eerst revalideren in het Leijpark in Tilburg, maar dat is uiteindelijk het Daan Theeuwes Centrum in Woerden geworden, vanwaar de switch?

Floor: “Omdat je in een hoger bewustzijn kwam. Doordat je kon communiceren en praten, kon het Leijpark niks meer voor je doen. Het Leijpark is speciaal voor jongeren die een heel laag bewustzijn hebben. Ze zorgen ervoor dat je in een hoger bewustzijn komt en kan communiceren. Het Daan Theeuwes Centrum neemt alleen maar mensen aan die al in een hoger bewustzijn zitten en een bepaald niveau hebben.”

 

Hoe verliep mijn revalidatie?

Mark: “Als je ooit een raket naar boven hebt zien gaan, zo ging jouw revalidatie. Jouw snelheid van revalideren was ongekend, dat verbaasde iedereen. Voor ons was het natuurlijk nieuw, want revalideren kenden wij niet. Maar jouw begeleiders in het Daan Theeuwes Centrum hebben met open mond staan kijken naar hoe alles ging bij jou.”

 

Floor: “Je hebt natuurlijk alles moeten leren. Je was een tijd net een baby; je droeg een luier want je moest weer leren voelen wanneer je naar de wc moest. Ze hadden je onder de douche gezet en je had geen flauw idee wat je daar moest doen. Tandenpoetsen; hoe gaat dat? Dat waren relatief kleinere dingen, maar je moest bijvoorbeeld ook weer leren lopen. Traplopen, dingen herkennen, dingen oppakken en dat werd steeds meer. Mark zei al; je revalidatie ging als een raket. Bij het Daan Theeuwes Centrum stellen ze elke zes weken doelen. ‘Over zes weken willen we dat ze bijvoorbeeld vijf stappen los loopt.’ Of over zes weken willen we dat ze zelfstandig kan douchen.’ Je behaalde je doelen vaak al binnen drie weken, dus ze moesten continue bijschakelen en die doelen hoger leggen, omdat jij zo snel ging. Wat ook heel fijn was, maar waardoor we steeds achter de feiten aan hobbelden.”

 

Mark: “En wij niet alleen, ook jouw begeleiders. Want het doel moest continue worden aangepast.”

 

Floor: “Dat deden ze heel goed in het Daan Theeuwes Centrum.”

 

Op een gegeven moment ging het weer een stuk beter met me en zag het ernaar uit dat ik weer zelfstandig in Amsterdam kon wonen. Dat lijkt me best een grote stap, hoe gingen jullie hiermee om?

Floor: “Dat was ook een proces. Je kwam steeds hoger in je bewustzijn. Dat betekent dat je ‘wakkerder’ werd, om het even abstract uit te leggen. Daardoor was je je meer bewust van je omgeving. Op een gegeven moment heb je ook gezegd ‘Mijn doel is om weer zelfstandig te wonen.’ Daar stonden we ook achter. We hebben jou nooit tegengehouden, dus dat jij weer in Amsterdam wilden wonen vonden wij prima. Deels ook eng, want je moet weer opnieuw loslaten. Maar het was wel een vrij natuurlijk proces. Wij zagen wel in de maanden voor die stap, dat het je wel zou lukken.”

 

Mark: “En ook dat het jouw herstel hielp. Je zette er zelf zo erg op in dat je zelfstandig wilde functioneren en wonen. Daarom werd de tussenstap gemaakt om jou te laten oefenen met op jezelf wonen in een studio in het Daan Theeuwes Centrum. Zo kon laten zien dat je goed voor jezelf kon zorgen. Alles werd geoefend. Zelf boodschappen doen, koken, hele ‘normale’ dingen eigenlijk. Daarom hebben we nooit twijfels gehad om jou weer op jezelf te laten wonen in Amsterdam. We hebben alleen in het begin gevraagd of je terug wilde keren naar Uilenstede (de studentencampus waar ik woonde). Je gaf eigenlijk meteen aan dat je dat niet zag zitten, dat leek je te druk (in mijn studentenhuis woonde ik met 13 anderen).  Dat inzicht vond ik heel goed, het gaf aan dat je goed over dingen nadacht. Het bleef niet altijd hangen, maar je dacht wel goed over dingen na, haha.”

 

Waarin merk je nu dat ik NAH heb?

Mark: “De oude Pien was ontzettend zelfverzekerd en over-zelfverzekerd. Je bent nu een jonge vrouw die soms zelfvertrouwen lijkt te missen naar anderen toe. Dat vind ik wel een grote verandering. Daarnaast blijf je nog weleens hangen in een, voor jouw gevoel, foute keuze. Dat bepaalt wel vaak jouw gemoedstoestand.”

 

Floor: “En dat je last hebt van je kortetermijngeheugen.”

 

Mark: “Maar dat geldt niet altijd. Soms onthoud je dingen heel goed, soms niet. Het zal jou het meest in de weg zitten met school, maar ook dat gaat steeds beter. Ik heb het idee dat wanneer je erkend dat iets belangrijk is, je een poortje in je hersenen opent en het toelaat. Maar niet altijd en dat maakt het lastig.”

 

Floor: “Ik heb ook het idee dat je iets beter onthoudt wanneer er gevoel bij komt kijken.”

 

Mark: “Kijk, ik zie jou niet als Pien met NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel), maar als een nieuwe Pien. Jouw NAH heeft je ook een heleboel dingen gebracht. Je bent bijvoorbeeld veel opener geworden. De band tussen ons drieën is zoveel sterker geworden door wat jou is overkomen en wat we samen hebben doorlopen in het herstelproces. De mogelijkheden die wij jou hebben kunnen bieden door jou te brengen waar je vandaag de dag bent; weer op jezelf wonend en studerend.”

 

Floor: “Wel met bepaalde hulp links en rechts, maar dat geeft ook niet. Ik bedoel; het is nog maar iets meer dan anderhalf jaar na je ongeluk. Er zit nog zoveel progressie in.”

 

Mark: “Ik ben er ook van overtuigd dat jij nog flinke stappen gaat maken.”

 

Laatste vraag; in welk opzicht ben ik veranderd?

Mark: “Je bent dus meer een gevoelsmens geworden. Je houdt meer rekening met anderen, maar soms te veel. Dan hou je je heel erg bezig met wat anderen zeggen of doen. Je bent ook veel geïnteresseerder in anderen maar ook wat labieler. Dus je positieve en negatieve emoties gaan meer op en neer, daar ben je nog een evenwicht in aan het vinden. Maar kijk, wij zijn een week op vakantie geweest en ik heb niet gemerkt dat je geremd of heel anders bent. Je bent vooral rustiger geworden en staat niet meer continue aan. Voorheen was je altijd actief en stond je overal vooraan. Altijd alles willen organiseren, naar feestjes gaan, dansen, altijd wilde je vooraan staan. Altijd willen werken, de handen uit de mouwen steken, maar dat kan je niet je leven lang volhouden. Dat is noodgedwongen veranderd, maar ik zie wel dat je veel dingen goed in de gaten hebt. Als ik zie waar jij afgelopen jaar over hebt geblogd zie ik heel veel voorbijkomen wat je eerst niet zo goed had kunnen benoemen. Als persoonlijkheid ben je enorm gegroeid.”

 

Floor: “Je hebt een goede zelfkennis. Je kijkt met een soort helicopterview naar jezelf en je eigen functioneren. Dat vind ik echt heel knap, want dat hebben niet veel mensen op jouw leeftijd. Dus het heeft je wel iets gebracht. Dat is wel iets positiefs aan deze hele kutsituatie.”