Mijn leven met NAH

Organiseren en plannen ging me altijd al goed af. Vroeger op de middelbare school ging ik twee weken voor de toetsweek met al mijn boeken zitten en een planning maken. Waar klasgenoten nog niet wisten waar ze een toets over hadden, was ik al een paar dagen bezig met leren. Dat werkte heel goed voor mij en ik heb genoeg discipline om me aan een planning te houden. Maar ik deed dat omdat ik het fijn vond om zo te werk te gaan. En nu heb ik die organisatie skills hard nodig. Mijn geheugen is erg achteruitgegaan door mijn ongeluk. Het is al lang niet meer zo slecht als het bijvoorbeeld in het ziekenhuis was. Toen kon je de hele dag door hetzelfde gesprek met me voeren, want ik was alweer vergeten dat we dat al hadden gevoerd. Op een gegeven moment werd mijn geheugen beter en kreeg ik mijn mobiel terug (die lag een tijdje bij de politie). Toen werd eigenlijk alles makkelijker. Ik onthield dingen beter en noteerde alles, maar ook echt ALLES. Nog steeds trouwens. Ik heb gemerkt dat ik dingen

Heel mijn leven is op z’n kop gegooid. Ik heb een gedeelte van mijn oude leven teruggekregen, maar dat gedeelte is steeds kleiner aan het worden in mijn opzicht. Het is moeilijker voor mij geworden om contact te hebben met anderen, dat komt deels omdat ik niet meer werk en niet meer in een studentenhuis woon. Dat gedeelte is weggevallen.   De gedachte ‘had hij me maar doodgereden’ komt af en toe voor in mijn gedachten. Superheftig om zo te denken, maarja, ik zit af en toe gewoon diep in de knoop met mezelf. En mensen moeten me echt niet zielig gaan vinden, maar wat kan ik soms een medelijden hebben met mezelf. Ik kan het nog niet accepteren dat alles is veranderd. En daar probeer ik aan te werken, maar dat gaat nog wel een tijdje duren. Iemand die zijn been is verloren, maar wel heeft kunnen lopen, weet goed wat ‘ie mist. Heel abstract voorbeeld, maar vanwege mijn hersenletsel moet ik ook dingen missen. Niet dat ik mijn letsel vergelijk met een been verliezen, maar dan snap je wat bete

Ik heb in het Daan Theeuwes Centrum gerevalideerd. Er is echter ook een Daan Theeuwes Fonds. Ze hebben al een tijdje (dit was de derde editie) een samenwerking met het Lucia Marthas, een dansschool in Amsterdam. Eens in het halfjaar (volgens mij) is er een acht-weekse zang-, dans- en toneelworkshop die wekelijks op zondag plaatsvindt. Wie mij kent weet dat ik jaren heb gedanst maar sinds mijn ongeluk heel onzeker ben over mijn manier van bewegen. Het gaat stroever, ziet er niet uit zoals ik het in m’n hoofd heb en ik kan het tempo van de muziek niet altijd bijhouden. Mijn oplossing daarvoor was om gewoon niet meer te dansen. Het maakte me zo oncomfortabel en ik was totaal niet gewend aan hoe mijn eigen lichaam aanvoelde.     Op een dag zag ik een advertentie voor deze workshop voorbijkomen. Het trok me best wel maar ik had ook meteen allemaal doemscenario’s in mijn hoofd. De maanden daarna bleef het in m’n hoofd zitten. Een ex-therapeut van het Daan Theeuwes Centrum stuurde mij op een

  Ik kan vaak om mijn eigen onhandigheid of vergeetachtigheid lachen. Een beetje zelfspot kan immers geen kwaad. Maar als anderen een grap maken over mij, voelt dat toch anders aan. Soms kan het wel, maar soms raakt het me ook en dan kan een grap ook best pijnlijk zijn.     Een grap maken om iemand anders zijn gebrek is in principe nooit leuk. Als iemand gedeeltelijk doof is en je zegt: ‘wat zeg je?’ als grap, dan is dat niet leuk. Die persoon kan zich niet verdedigen en heeft zelf al genoeg moeite met zijn doofheid zónder dat iemand daar op een lollige manier grapjes over denkt te maken. Dat geldt ook als je zegt: ‘loop nou eens door’ tegen iemand die bijvoorbeeld half verlamd is en verdomd veel moeite doet om te lopen. Het zijn makkelijke en goedkope grappen die niet leuk zijn. Je hoeft immers deze grap over een gebrek niet te maken.    Zo vind ik vind het frustrerend dat ik supererg mijn best doe om überhaupt een normaal leven te hebben, maar dat daar dan grapjes over worden gemaakt