Acceptatie

Heel mijn leven is op z’n kop gegooid. Ik heb een gedeelte van mijn oude leven teruggekregen, maar dat gedeelte is steeds kleiner aan het worden in mijn opzicht. Het is moeilijker voor mij geworden om contact te hebben met anderen, dat komt deels omdat ik niet meer werk en niet meer in een studentenhuis woon. Dat gedeelte is weggevallen. 

De gedachte ‘had hij me maar doodgereden’ komt af en toe voor in mijn gedachten. Superheftig om zo te denken, maarja, ik zit af en toe gewoon diep in de knoop met mezelf. En mensen moeten me echt niet zielig gaan vinden, maar wat kan ik soms een medelijden hebben met mezelf. Ik kan het nog niet accepteren dat alles is veranderd.

En daar probeer ik aan te werken, maar dat gaat nog wel een tijdje duren. Iemand die zijn been is verloren, maar wel heeft kunnen lopen, weet goed wat ‘ie mist. Heel abstract voorbeeld, maar vanwege mijn hersenletsel moet ik ook dingen missen. Niet dat ik mijn letsel vergelijk met een been verliezen, maar dan snap je wat beter wat ik bedoel.

 

Ik vind mijn leven niet leuk op het moment en vind het heel moeilijk om een positieve mindset te hebben. Ik zie gelijk de negatieve kant ergens van en zie de obstakels verschijnen wanneer ik iets analyseer. En dit kunnen echt makkelijke dingen zijn. Zo zat ik al bijna huilend een lijstje voor kerst te maken. Ik wou graag goede dingen uitkiezen en niet zomaar dingen erop zetten. De tijd dat ik een winkel leeg kon kopen zonder me zorgen te maken over geld of andere zaken is voorbij. 

 

Het is allemaal zo ingewikkeld in m’n hoofd. Ik zou willen dat het weer wat beter gaat in m’n koppie. Dat ik dingen kan loslaten en erop leer vertrouwen dat alles uiteindelijk wel goed komt. Van het ongeluk en de eerste paar maanden daarna weet ik niks meer, dus ik heb geen trauma om te verwerken. Ik moet alleen wel leren accepteren dat dingen nu anders zijn. En die waren waarschijnlijk uiteindelijk toch wel veranderd. Het enige probleem is dat alles ineens veranderd lijkt te zijn, terwijl dat in een periode van bijna twee jaar is gebeurd.

 

De helft van die periode heb ik niet goed meegemaakt, maar het leven ging wel door. Dus ik ben zoekende naar hoe ik mijn leven kan gaan inrichten zodat ik het weer leuk ga vinden. En daar hoort een stukje acceptatie bij. Maar de gedacht ‘waarom ik?’ komt nog vaak voorbij. Ik vind het zo oneerlijk en het ís ook oneerlijk. Alleen het lost niks op om daarin te blijven hangen. Dus ik moet toch langzaam weer naar de toekomst gaan kijken.