Mijn leven met NAH

Ik baal ervan dat mijn geheugen niet meer supergoed is. Het is nu iets onder gemiddeld, maar was voor mijn ongeluk duidelijk boven gemiddeld, dus er is een groot verschil. Sommige dingen onthoud ik heel goed, andere ben ik na twee minuten alweer vergeten. Er is geen pijl op te trekken. Ik heb geen filter, dus ik weet niet of ik iets wel zal onthouden of niet. Alles opschrijven dus.     Inmiddels kan ik redelijk goed met mijn vergeetachtigheid omgaan, hoewel ik er natuurlijk nog weleens van baal als ik iets vergeten ben. Het grootste geluk is dat ik problemen heb met het ophalen van herinneringen, niet zozeer het onthouden ervan. Dus ik onthoud wel iets, maar zelf bij die informatie komen is ontzettend moeilijk voor mij.   Mijn notities zijn mijn beste vriend. Ik heb enorm veel geluk dat ik al een georganiseerd persoon was voor mijn ongeluk. Nu heb ik die organisatie skills hard nodig om mezelf meer structuur te geven. Mijn mobiel helpt me wanneer mijn geheugen me in de steek laat.   De

Ondanks dat ik op de fiets ben aangereden, zat ik vier maanden na mijn ongeluk alweer op de fiets. Dat was opbouwen, want ik kon niet meteen weer alles. Toen ik begon met fietsen was ik ook nog vrij wazig, dus alleen op de weg was niet veilig. Dus ik ben eerst onder begeleiding gaan oefenen op de parkeerplaats van het Daan Theeuwes Centrum (mijn revalidatiecentrum) met een makkelijke fiets. Vrij snel is de overstap gemaakt naar de iets moeilijkere fiets, maar ook hierop fietsen ging best goed. Na een paar keer rondjes op de parkeerplaats te hebben gemaakt ben ik buiten de veiligheid van het Daan Theeuwes Centrum gestapt.    Samen met mijn fysiotherapeute toerde ik door Woerden op de fiets (wel nog met helm). Op een gegeven moment was het veilig genoeg om zelf door het verkeer te lopen. Een paar weken later werd het ook het fietsen vrijgegeven. In die weken ben ik eerst in Woerden (waar ik revalideerde) gaan oefenen, maar dit ging me vrij snel goed af. Het verkeer in Woerden is heel and

Fouten maken is menselijk. En toch vond ik het steeds moeilijker worden. Ik wilde graag alle mogelijke scenario’s van tevoren kunnen overwegen en alles weten. De laatste tijd gaat het al iets beter om dat los te laten. Tuurlijk vind ik dat nog wel lastig, maar je verliest anders ook de spontaniteit van het leven. Alles wat het leven juist leuk maakt.   Nu ben ik niet meer zo bang om fouten te maken. Ik wil weer graag onderuitgaan (figuurlijk natuurlijk) en van mijn fouten leren. Soms kies ik wel voor de veiligheid om dingen van tevoren te weten, maar soms ook niet. Ik merk dat ik beter in m’n vel zit, maar ja, dat kan morgen weer anders zijn. Dat hou ik wel in m’n achterhoofd.    Het moeilijkste is dat er soms fouten worden gemaakt die buiten mijn controle liggen, maar wel een direct effect op mijn leven hebben. Dit heeft me in sommige situaties best veel pijn gedaan. Want je kan niks aan mij zien. Dat is heel fijn, maar zorgt er ook voor dat mensen mijn kunnen soms overschatten. Een j

Ik zal weer even beginnen met het uitleggen van deze term. Je verwerkingssnelheid is hoe snel je reactie op een gebeurtenis is. Bij voetbal (bijvoorbeeld) moet je verwerkingssnelheid snel zijn, want je moet goed kunnen reageren wanneer er een bal op je af komt. Maar ook in het dagelijkse leven heb je te maken met een verwerkingssnelheid. Constant eigenlijk. Er gebeurt iets, dat moeten je hersenen eerst verwerken, voordat je erop kan reageren. Dit kan heel simpel zijn, maar ook vrij ingewikkeld.   Mijn verwerkingssnelheid is twee keer getest in mijn revalidatiecentrum. De eerste keer was deze langzamer dan gemiddeld. De tweede keer was deze weer optimaal. Maar ja, dit wordt getest op een manier die niet realistisch genoeg is. Als in, in een revalidatiecentrum kan dit als optimaal worden bevonden, maar dan krijg je niet te maken met realistische gebeurtenissen. Ze kunnen niet testen hoe je reageert als opeens het perron van vetrek van de trein veranderd, of als vrienden plannen afzeggen.