Fietsen

Ondanks dat ik op de fiets ben aangereden, zat ik vier maanden na mijn ongeluk alweer op de fiets. Dat was opbouwen, want ik kon niet meteen weer alles. Toen ik begon met fietsen was ik ook nog vrij wazig, dus alleen op de weg was niet veilig. Dus ik ben eerst onder begeleiding gaan oefenen op de parkeerplaats van het Daan Theeuwes Centrum (mijn revalidatiecentrum) met een makkelijke fiets. Vrij snel is de overstap gemaakt naar de iets moeilijkere fiets, maar ook hierop fietsen ging best goed. Na een paar keer rondjes op de parkeerplaats te hebben gemaakt ben ik buiten de veiligheid van het Daan Theeuwes Centrum gestapt. 

 

Samen met mijn fysiotherapeute toerde ik door Woerden op de fiets (wel nog met helm). Op een gegeven moment was het veilig genoeg om zelf door het verkeer te lopen. Een paar weken later werd het ook het fietsen vrijgegeven. In die weken ben ik eerst in Woerden (waar ik revalideerde) gaan oefenen, maar dit ging me vrij snel goed af. Het verkeer in Woerden is heel anders dan het verkeer in Amsterdam. Het was al duidelijk dat ik terug zou gaan naar Amsterdam. Om me daarop voor te bereiden ben ik ook in Amsterdam gaan oefenen met fietsen. Dit keer met mijn ergotherapeute, die woont vlakbij en heeft twee fietsen, ideaal. Dus ik ben ook rondjes gaan fietsen door Amsterdam, om me zo goed mogelijk voor te bereiden op fietsen in het verkeer. Uiteindelijk is het fietsen vrijgegeven.

 

Mijn zicht is alleen een stuk slechter in het donker, dus in het donker fietsen vind ik soms spannend. Ik doe het wel, ik moet toch ook van a naar b komen. Want angst voor fietsen heb ik niet gekregen. Tuurlijk let ik beter op en ik fiets niet meer met mijn noise-cancelling koptelefoon op volume 100 rond. Ik zorg ervoor dat ik mijn omgeving goed kan horen en let beter op.

 

Van het ongeluk zelf kan ik me helemaal niks meer herinneren, wat heb ik daar een geluk mee gehad. Daarom durf ik ook te fietsen en denk ik niet te veel na over alles wat kan gebeuren. Ik ga niet nadenken over alles wat er mis kan gaan, maar fiets gewoon. En ik ben ook al twee keer gevallen. Beide keren waren het niet superheftige vallen, maar leuk is het ook niet. Zeker nu ik er best bang voor ben om hard op mijn hoofd te vallen, dat zal ongetwijfeld grote gevolgen hebben. Maar dat is nog niet gebeurd en ik heb er ook geen zin in om me daar de hele tijd zorgen over te maken. Ik blijf mezelf lekker met de fiets verplaatsen en als ik een keer op m’n bek ga, zie ik het dan wel weer.