“Oh ja maar dat heb ik ook hoor.”

Deze week wil ik het weer over een opmerking hebben, namelijk de opmerking “Oh ja maar dat heb ik ook hoor”. Ik wil meteen duidelijk maken dat ik dit niet altijd als negatief ervaar. Ik heb nu veel meer moeite met alles, dingen zijn anders dan voorheen. Het is juist fijn om te merken dat andere mensen ook moeite met bepaalde dingen hebben. Voor mijn ongeluk stond ik altijd aan. Altijd haantje de voorste en de eerste die een plan begon uit te voeren. Nu laat ik het uitvoeren en vooral het bedenken van plannen vooral aan andere mensen over. Ook ben ik sneller moe en probeer ik me aan de acht uur slaap per dag te houden. Dat ik eerst geen of weinig slaap nodig had, was ook niet normaal, eerder bijzonder. Dus ik zie mezelf nu eerder als normaal. 

Heel fijn om door te hebben dat dingen die mij moeite kosten, anderen ook lastig vinden. Daarmee wil ik ook zeggen dat ik de opmerking niet altijd als negatief zie. Maar er is een maar. Iemand legde dit van de week heel helder uit. Dingen die je normaal al moeite kosten, zoals een opdracht voor school maken, kost voor mensen met hersenletsel dubbel zoveel moeite.

 

Het kost je dus al moeite, maar door je letsel gaan dingen trager, snap je het niet meteen, maak je het misschien verkeerd omdat de uitleg voor jou niet helder is, dus kost het extra veel moeite. Daar ben ik inmiddels achter aan het komen. Ik heb twee vakken laten vallen in periode 4 op school omdat ik vijf vakken niet aankon. Veel te veel werkdruk. Maar dat was een hele moeilijke keuze voor mij. Voor mijn ongeluk deed ik vijf vakken, haalde ik (bijna) altijd alles, werkte ik drie tot vier dagen per week, sportte ik (bijna) elke dag en had ik een heel druk sociaal leven. Nu werk ik niet meer en heb ik minder sociale afspraken, maar kan ik het niet bijhouden op school.

 

Ik ben eindelijk aan het accepteren dat dat prima is en ik ben beter aan het onthouden dat mijn ongeluk relatief gezien nog helemaal niet lang geleden is. Er zullen nog dingen verbeteren, tuurlijk, maar heel veel dingen zullen ook niet meer verbeteren. Dit betekent ook dat ik later echt geen 40-uur-werkweek volhou. Ik moet gaan uitvinden wat mijn grenzen zijn en deze duidelijk aangeven. Geen hele vervelende opmerking dus, maar houd in gedachten dat mensen met NAH nóg meer moeite met dingen hebben. Of dit nu fysiek of mentaal is, alles gaat lastiger.