Plek durven innemen

Laat ik eerst even uitleggen wat ik met ‘plek innemen’ bedoel. Plek innemen zie ik als onvoorwaardelijk jezelf zijn. Dat wanneer je later bent op een feestje, je niet 30 keer sorry zegt, maar er iets leuks van maakt en de ‘spotlight’ pakt. Je weet dat je aanwezigheid een toevoeging is. Maar je durft ook dingen aan te geven. Dat je het aangeeft wanneer je niet zo lekker in je vel zit en het gewoon ff kut gaat. 

In het laatste ben ik al eerlijker geworden. Op de vraag: ‘Hoe is het met je?’ geef ik eigenlijk altijd een oprecht antwoord. Heb ik moeten leren hoor. De voor-de-hand-liggende ‘goed’, was een antwoord dat ik vaak heb gegeven. Maar het ging niet altijd goed. Weet je wel niet wat voor een kutjaar ik achter de rug heb? Ja, ik heb enorm veel geluk gehad in de nasleep van alles, maar dat maakt alles waar ik tegenaan loop niet makkelijker. Daar mag best erkenning voor zijn. Vooral vanuit mezelf. Ik vergeet af en toe dat mijn ongeluk nog geen anderhalf jaar geleden is gebeurd. 

 

Niemand kan in mijn hoofd kijken. Hoewel mijn gevoelens vaak van mijn gezicht af te lezen zijn, moet ik het aangeven als iets even misgaat in m’n hoofd. Want iedereen wil me zo graag helpen. Maar het is moeilijk om iemand te helpen waarvan je niet weet dat diegene hulp nodig heeft. Soms loopt mijn emmer gewoon even over. Even een rondje lopen, een frisse neus halen en praten, helpt zo erg. 

 

Vorige week heb ik daar twee keer gebruik van gemaakt. Even een ommetje doen, weg van de drukte. Dan ben ik echt mezelf. Maar ik merk dat ik dat in grote groep nog lastig vindt. De mening van andere mensen boeit me nog te veel. En ik ben niet onzeker over mijn uiterlijk, maar eerder over mijn gedrag. Hoe ik op mensen overkom en hoe ze over mij denken. Dat onzekere gevoel wordt wel met de dag minder en ik kan niet wachten op de dag dat ik me weer mezelf voel.