Paniekaanvallen

Jep, ik geef het toe, ik krijg wel eens paniekaanvallen. Er is wel altijd een reden voor, ik krijg ze niet zomaar, maar het is wel een hele andere reactie dan die mensen gewend zijn. Neem bijvoorbeeld afgelopen vrijdag. Ik had deze week meivakantie dus was ook een paar dagen naar mijn ouders in Goes. Om terug te gaan naar Amsterdam, wilde ik de trein van half 12 hebben en werd ik door mijn vader met de auto naar het station gebracht. Toen we bij het station waren wilde ik nog heel snel controleren of ik iets bij had. Ik maakte mijn tas open en haalde meteen mijn koptelefoon eruit omdat ik die op wilde doen. Maar daar ging het mis. Mijn geheugen werkt heel raar en soms vergeet ik iets echt seconden later.

 

Zo ook met mijn koptelefoon. Ik zei mijn vader gedag, liep naar de trein en stapte in. Eenmaal in de trein wilde ik mijn koptelefoon opzetten en toen realiseerde ik me dat die nog in de auto lag. Dat is misschien niet zo ernstig, maar het is in totaal drie uur reizen van Goes naar mijn studio in Amsterdam en ik had van alles voor mijn reis gedownload. Dus voor mij was het extreem kut. Daarnaast ging ik alweer nadenken over dat ik straks naar een vriend ga en morgen nog wil sporten. Handelingen die ik normaal met muziek doe. Maar ik heb gelukkig wel nog oortjes dus ik ga het daarmee doen.

 

Nu ik het zo opschrijf klinkt het echt alsof ik me heel erg aanstel. Toen ik hoog in mijn emoties zat schoot die gedachte ook even door mijn hoofd. Ik sta die gevoelens van paniek wel toe, want anders heb ik mezelf alleen ermee. Leuk is het alleen niet. Ik ga huilen, hyperventileren en kan even niet helder nadenken. Toen ik erachter kwam dat ik mijn koptelefoon was vergeten belde ik in paniek mijn vader op. “Volgens mij ben ik mijn koptelefoon in de auto vergeten.” Hij lag inderdaad op de achterbank en mijn vader vond dat het zijn schuld was omdat hij me had afgeleid toen ik bezig was met mijn spullen. Daar ben ik het niet mee eens, het was misschien niet slim, maar daar denk je echt niet over na wanneer je gewoon een vraag stelt. Dat moet gewoon kunnen en ik hoop zo erg dat die skills nog verbeteren.

 

Mijn vader was al onderweg om mijn koptelefoon een station verderop te komen brengen (superlief) maar ik zat helaas in een snellere trein die niet overal stopt en waarvan het volgende station pas Roosendaal was. Nou ik uitstappen en ik wilde de eerstvolgende trein die terug naar Goes ging pakken. Was er een probleem met de bovenleiding in een station daartussen dus ging de eerstvolgende trein pas over meer dan een uur. Dan maar gewoon verder naar Amsterdam en de koptelefoon opsturen. Ik belde mijn vader weer af toen ik inzag dat het geen zin had, anders was ik nog een hele dag bezig met reizen. Dus nu ben ik dit aan het opschrijven in de trein richting Amsterdam, zonder koptelefoon (ik schreef dit vrijdag). En dat is gewoon prima, maar niet hoe ik het in mijn hoofd had. En daar gaat het mis.

 

Wat wel superlief was, was toen ik dus een full-blown paniekaanval in de treincoupé had waar ook andere mensen bij waren, er een meisje naar me toekwam. Ze vroeg of alles goed ging en of ik niet even bij haar en haar vriendinnen wilde zitten. Het aanbod heb ik afgeslagen (achteraf heb ik daar een beetje spijt van) maar ik vond het zó ontzettend lief. Ik zat er namelijk echt even doorheen en het hielp zo erg dat mensen zagen dat ik echt in paniek was. Ik werd niet raar aangekeken omdat ik in paniek was omdat ik mijn koptelefoon vergeten was, maar er werd naar mijn gevoelens gevraagd. Op dit soort momenten loop ik er heel erg tegenaan dat je niks aan me kan zien en het lijkt dan alsof ik heel erg overdrijf. Er was echter geen greintje beschuldiging in haar blik te bekennen en het boeide haar oprecht of ik wel oké was. Ook toen ik haar aanbod afsloeg, wees ze nog aan waar ze zat en zei dat ik naar haar toe kon komen als ik me bedacht.

 

Dus hierbij doe ik een oproep aan iedereen die dit leest; als je ziet dat iemand in paniek of overstuur is of dat het gewoon niet zo goed gaat met iemand; benader ze. Vraag even of alles wel goed gaat en of ze erover willen praten. Het kan zo ongelooflijk veel voor iemand betekenen en het is een zoveel fijnere reactie dan iemand raar aankijken. Ik weet zelf ook wel dat ik me aanstel, maar het helpt niet om dat te bevestigen met rare blikken. Dat was ook de eerste keer dat ik een paniekaanval had in het openbaar. Superfijne ervaring achteraf, het had echt zoveel erger kunnen zijn. Tegen het meisje dat naar me toekwam in de trein wil ik zeggen; “Dankjewel. Door jou voelde ik me niet stom omdat ik zo heftig reageerde maar kreeg ik het gevoel dat mijn gevoelens er mochten zijn.”