Stapje terug

Het was afgelopen week een hele turbulente week. Ik heb bij school aangegeven dat ik wat vakken wil laten vallen want ik trek school combineren met een sociaal leven niet. Ik zat vanaf 10 uur ’s ochtends tot 8 uur ’s avonds aan school. Ik deed wel kleine dingetjes tussendoor maar ik maakte lange uren. En dat heb ik één blok volgehouden maar nu ben ik er klaar mee. Ik heb geen tijd voor mezelf en heb alleen maar stress en huil opeens regelmatig. 

Dus ik ga het rustiger aan doen. Ook ben ik opnieuw mijn nieuwe leven aan het accepteren, want dat is gewoon veranderd. Ik heb het maandenlang genegeerd en rolde (voor mijn gevoel) weer terug in mijn oude leven. Maar ik heb veel meer moeite om dit tempo van leven bij te houden dan gedacht. Ik leg mezelf veel te veel druk op en het is oké dat ik iets ben veranderd. Geen idee hoe ik mijn leven voor mijn ongeluk volhield. Maar daar ben ik niet de enige in. Het was constant gaan en ik stond altijd aan. Daar hebben mensen die geen ongeluk hebben gehad het al zwaar mee. Logisch. Ik was een soort superwoman en het is helemaal oké dat ik dat niet meer ben.

 

Ik wil mijn vrienden meer zien en meer tijd voor mezelf hebben. De laatste tijd zit ik meer in de knoop en ik heb nu een verwijsbrief van de dokter naar een psycholoog. Lekker aan mezelf werken dus. Ik wil ook weer naar een feestje gaan omdat ik dat zo leuk vond voor mijn ongeluk. Maar ik heb al aangegeven dat ik dus heel anders beweeg en daar wil ik meer oké mee zijn. Hoe ik dat ga aanpakken echt nog geen idee, op zich zou ik kunnen beginnen om überhaupt weer te dansen, want dat doe ik gewoon niet nu.

 

Het wordt inmiddels niet meer zo vaak tegen me gezegd, maar maanden zeiden mensen in mijn omgeving dat ik rustig aan moest doen. “Stapje voor stapje”. Ik kots die uitspraak echt uit inmiddels. Ik heb het zo vaak gehoord maar ik wou niet rustig aan doen. En dat is heel lang goed gegaan. Zeker in het begin maakte ik mega-stappen. “Je gaat nog ergens tegenaan lopen”. Ik wilde het niet horen. Dat gaat mij niet gebeuren, waren mijn gedachtes. Boy was I wrong.

 

Ik ben heel hard onderuitgegaan maar erken dat ook. En langzaam ben ik (opnieuw) aan het accepteren dat dingen nou eenmaal anders zijn. En dat is niet leuk. Ik mis m’n oude leven heel erg maar ben tegelijkertijd ook heel blij dat ik zoveel heb teruggekregen. Geen idee hoe mijn toekomst eruit gaat zien en dat is heel onzeker. Maar ik krijg er weer langzaam vertrouwen in dat het me gaat lukken. Alleen ik kan het niet meer alleen. En dat is helemaal oké.