“Oh, dus het gaat nu weer goed?”

Dit is een opmerking die ik zelf gelukkig nog niet heb gekregen, maar mijn ouders wel vaak hebben gehoord. Een opmerking als deze maakt me ontzettend boos. Nee, het gaat niet goed. Het gaat beter dan verwacht en ik heb ontzettend veel geluk gehad met de nasleep van mijn ongeluk, maar het gaat niet goed.

Ik ben aangereden, 15 meter door de lucht gevlogen, heb een maand in het ziekenhuis gelegen en negen maanden gerevalideerd. Dat je niks aan mij ziet, is heel bijzonder en daar heb ik ontzettend veel geluk mee gehad. Maar dat er fysiek niks aan mij te zien is, betekend niet dat ik geen gevolgen aan het ongeluk heb overgehouden. Dat er niks aan mij te zien is vind ik aan de ene kant fijn, maar aan de andere kant moeilijk. Want ik heb wel degelijk problemen met dingen. Mijn geheugen is bijvoorbeeld veel slechter en ik kan soms wat feller uit de hoek komen. Ik kan ook niet meer zo hard feesten als ik eerst kon. Ik kan überhaupt niet meer dansen, een gevolg waar ik erg veel moeite mee heb.

 

Voor mijn ongeluk heb ik jaren gedanst, ook op hoog niveau en ik was hier (al zeg ik het zelf) erg goed in. Ik was ook altijd overal bij en ik hield zeker van een feestje. Op ADE (Amsterdam Dance Event) heb ik nog een keer 60 kilometer gelopen omdat ik zoveel had gedanst. Nu kan ik het tempo vaak niet meer bij houden en beweegt mijn lichaam heel anders. Ik heb wel in mijn hoofd hoe ik wil bewegen en hoe ik wil dat die bewegingen eruitzien, alleen datgeen ook produceren lukt niet. Op het moment voel ik me totaal niet comfortabel met hoe ik beweeg en ben ik erg blij dat alles dicht is, dus ik ook niet de optie heb om op een feestje te staan. Het komende jaar wordt het vooral veel oefenen voor de spiegel en leren accepteren dat mijn lichaam nu anders beweegt.

 

En dat ik niet meer kan dansen lijkt misschien niet zo erg. Dus je moet je even voorstellen dat hetgeen wat jij heel graag doet en waar je goed in bent (een sport of hobby) niet meer gaat. Je krijgt niet hetzelfde resultaat en in jouw ogen ziet het er niet goed uit of gaat het niet goed. Dat is moeilijk. Dat ik niet kan rennen en hinkelen kan me gestolen worden, maar dat ik niet meer kan dansen vind ik ontzettend kut.

 

Ik moet leren accepteren dat ik nu anders beweeg, maar daar ben ik nog niet klaar voor. Ookal is mijn ongeluk nu iets meer dan een jaar geleden, het zal nog wel even duren voordat ik weer comfortabel ben in m’n eigen lichaam en comfortabel ben met hoe ik beweeg. 

Dus nee, het gaat niet ‘weer goed’. Dus voor de mensen die dat denken, zet die gedachte alsjeblieft uit je hoofd. Ik heb gewoon enorm veel geluk gehad in de nasleep van mijn ongeluk, maar makkelijk heb ik het niet gehad. Dat ik weer de dingen kan doen die ik nu doe en dit leven kan leiden, daar ben ik ontzettend blij mee en dankbaar voor. Maar ik heb een hele weg afgelegd en deze was zeker niet altijd even makkelijk. Dus het gaat nu beter, maar dat het weer ‘goed’ gaat, is de verkeerde opmerking.