Mijn verhaal

Het was midden corona-tijd dus er was bijna niemand op straat, ook al woon ik in Amsterdam. Een vriendin van mij was jarig en om er toch wat leuks van te maken en het low-key te vieren ben ik 29 december die kant op gegaan. Het was een hele leuke avond en hoewel bijna iedereen bleef slapen besloot ik toch ’s nachts nog naar huis te fietsen. Ik hou er niet zo van om op andere plekken dan in m’n eigen bed te slapen dus ik stapte op mijn fiets en ben naar huis gereden.  

Ik was bijna thuis, ik denk dat het nog drie minuutjes fietsen was, toen ik werd aangereden. Ik ben ongeveer 15 meter door de lucht gevlogen voordat ik op de grond terecht kwam. Wonderbaarlijk genoeg had ik maar drie dingen gebroken, mijn oogkas, de puntjes van mijn nekwervel en mijn rechterschouderblad. Ook had ik een scheurtje in mijn lever. Het ergste gevolg van mijn ongeluk is dat ik hersenletsel heb opgelopen.

 

De man die mij heeft aangereden heeft mij niet gezien en ik hem ook niet. Wel is hij na de aanrijding gestopt, uitgestapt en heeft de politie gebeld. Een handeling die mijn leven heeft gered. Het was ’s nachts, corona-tijd en het was 30 december dus redelijk koud. Als hij de politie niet had gebeld was ik er niet meer geweest. Toen ik bij het ziekenhuis aankwam was ik al onderkoeld, als ik daar nog langer had gelegen was het niet meer goed gekomen. Waarschijnlijk was ik ook te laat gevonden want zoals ik al zei was het dus ‘s nachts en corona-tijd, dus er was amper iemand op straat.

 

Ik heb traumatisch hersenletsel opgelopen, letsel dat is veroorzaakt omdat je hersenen een enorme klap hebben gekregen, in mijn geval door een ongeluk. Mijn letsel is verspreid dus ik heb niet ergens specifiek heel veel moeite mee. Inmiddels ben ik fysiek ook weer helemaal oké, op hardlopen na, maar dat ben ik aan het oefenen in de sportschool. Omdat je letsel langzaam herstelt, was ik er in het begin ook veel erger aan toe. Mijn ouders hebben veel foto’s en filmpjes gemaakt toen in het ziekenhuis lag. In totaal heb ik vijf weken in het VUmc in Amsterdam gelegen en toen ben ik naar het Daan Theeuwes Centrum in Woerden gebracht. Het Daan Theeuwes Centrum (DTC) is een specialistisch revalidatiecentrum gericht op jongeren van 16 t/m 35 jaar met NAH (niet-aangeboren hersenletsel). Ik heb daar in totaal negen maanden gerevalideerd. In het begin was ik een klinische revalidant, want ik sliep ook in het Sint-Antonius ziekenhuis, dat om de hoek lag. 

 

In de zomer ben ik naar Amsterdam verhuisd en vanuit daar heb ik tot 3 november gerevalideerd. In het begin was mijn programma heel vol. Eén therapie-uur duurt 45 minuten en af en toe heb je een dubbel blok. Je therapie-uren lopen van kwart voor negen tot vijf uur, een normale werkdag dus. Toen ik net was begonnen met revalideren in het DTC had ik veel slaap nodig, dus tussen de middag sliep ik nog.

 

Om te zeggen dat ik vrij incapabel was, is zacht uitgedrukt. Als ik nu filmpjes en foto’s van mezelf terugzie uit die tijd, kan ik mezelf gewoon niet herkennen. Ik lijk net een baby. Ik heb totaal geen manieren en ik heb een hele lege blik in mijn ogen. Omdat ik dus niks meer weet van mijn tijd (ik ben ongeveer een maand van voor mijn ongeluk en twee maanden erna kwijt) die ik heb doorgebracht in het ziekenhuis en van het begin van mijn tijd in het DTC, kan ik vrij makkelijk die foto’s en filmpjes bekijken. Ik kan het me niet herinneren dus ik heb er ook geen gevoelens aan gekoppeld. Omdat ik me ook gedraag als een baby, herken ik mezelf niet. Ik heb wel met dat meisje te doen maar ik ben ook ontzettend trots op mezelf en op hoe ver ik gekomen ben. 

 

Ik heb alles opnieuw moeten leren. En met alles, bedoel ik echt alles. Ik heb opnieuw moeten leren lopen (ik heb anderhalve maand in een rolstoel gezeten), ik was incontinent dus ik heb opnieuw moeten leren naar de wc te gaan, opnieuw leren koken, tandenpoetsen, douchen, aankleden, eten. Alles dus. En dat heb ik echt in een noodvaart opnieuw geleerd want ik kon alles weer in juli. Dat moest ook wel, want vanaf juli zat ik in Amsterdam en ging ik op en neer, met de trein, naar het revalidatiecentrum (poliklinisch). Ik hoefde steeds minder dagen te komen en in de laatste paar weken ging ik nog maar één keer per week op en neer.

 

Beetje bij beetje is mijn persoonlijkheid teruggekomen en inmiddels heb ik geen lege blik meer in m’n ogen. Ik zit vol leven en ik kan weer lachen en huilen. Omdat mijn ongeluk tijdens corona plaatsvond, mochten er maar heel weinig mensen bij mij komen. In de maand dat ik in het ziekenhuis lag zijn daarom alleen mijn ouders bij mij geweest, wat ik ook totaal niet erg vind als ik terugkijk naar de foto’s en filmpjes uit die tijd. Inmiddels ben ik weer redelijk oké, maar toen was ik verre van oké. Bij hersenletsel kan ook niemand vertellen waar je eindpunt ligt, dus ik had net zo goed voor de rest van mijn leven incapabel kunnen blijven. 

 

In het DTC mochten er (vanwege corona) twee (eigenlijk één, we hebben een beetje gesjoemeld) personen per week op bezoek komen. Ongeveer anderhalve maand later had ik eindelijk al mijn vrienden gezien. Ik ben nog steeds zo ontzettend blij met hoe zij met heel deze situatie zijn omgegaan. Ik heb later weleens tegen een vriend van mij, die ontzettend veel voor mij heeft gedaan en geregeld, mijn dankbaarheid uitgesproken. “Ja maar schat, das toch logisch?”, kreeg ik als reactie. Dat zou je misschien denken, maar in het DTC zag ik maar weinig vrienden van andere revalidanten en leerde ik ook van hen dat hun vrienden hen een beetje in de steek hadden gelaten. Dus dat dit niet gebeurde, dat ze elke week langskwamen, dat ik ook berichtjes kreeg van ‘wanneer kan ik weer komen?’, is niet vanzelfsprekend en daar ben ik ze ontzettend dankbaar voor.

 

Verder ben ik ontzettend blij met mijn ouders en hoe ze de hele situatie hebben aangepakt. Ze werden midden in de nacht (mijn ongeluk gebeurde om 3 uur ’s nachts) door de politie gewekt en met een noodvaart (260 km/pu) van Goes (Zeeland) naar het VUmc in Amsterdam gebracht. De hele tijd dat ik in het ziekenhuis lag zijn ze bij mij gebleven. Mijn vader is één keer op en neer geweest voor wat spullen, omdat ze supersnel waren vertrokken en dus ook geen tijd hadden om spullen mee te nemen. Vanwege corona mocht er maar één persoon tegelijk bij mij in het VUmc zijn, dus ze wisselden elkaar af. Ook toen het iets beter ging en ik naar het DTC mocht, hebben ze een vakantiewoning in een dorp in de buurt gehuurd en zijn ze elke dag bij mij geweest. 

 

Op een gegeven moment vond ik het zelf iets te veel van het goede worden (hou in gedachten dat ik vrij weinig wist wat ze allemaal voor me hadden gedaan en ik voor mijn ongeluk maar één keer in drie, vier maanden thuiskwam), dus heb ik aangegeven ze nog maar twee keer per week te willen zien. Zelf waren ze nog niet zover om me weer te moeten loslaten, maar ze respecteerden mijn beslissing en zijn vanaf toen minder gekomen. Langzaam ging het steeds beter en kon ik steeds meer. Ik fiets zelfs weer. Wel een stuk minder en als het nat of donker is, fiets ik liever niet, maar ik fiets wel weer.

 

Ook heb ik school weer opgepakt. Ik volg nu twee 3^e jaarsvakken omdat mijn eigen jaar (jaar 2) nu een stageperiode heeft. Mijn stage had ik groot-en-deels al voor mijn ongeluk gedaan en heb ik afgemaakt bij het DTC. Komende periode ga ik weer vijf vakken tegelijk volgen en het weer fulltime oppakken. Ik loop af en toe nog wel tegen wat dingen aan maar daar word ik vanuit school goed mee geholpen.

 

Al met al heb ik in eerste instantie heel veel pech gehad dat ik überhaupt een ongeluk heb gehad, maar in de nasleep heb ik overal ontzettend veel geluk mee gehad. Ik ben er nog lang niet en ik heb geen idee hoe mijn toekomst eruitziet, maar ik ben er nog. En hoe. Ik kom er wel en krijg ontzettend veel liefde en steun van mijn familie en vrienden. Dus als het even tegenzit heb ik een heel netwerk waar ik op kan terugvallen. Inmiddels heb ik ook weer het volste vertrouwen in mezelf en mijn leven. Opnieuw; ik kom er wel.