Last-minute veranderingen

Last minute plannen kunnen goed uitpakken en heel leuk zijn. Dat weet ik. Maar sinds mijn ongeluk kan ik heel slecht tegen last-minute veranderingen. Als ik een afspraak met je maak, moeten we ook echt meteen een plan maken. Ik kan niet iets plannen en die afspraak op de dag zelf concreet maken. Wat we gaan doen, hoe laat, met wie, waar… ik moet het meteen weten. Mijn hersenen kunnen het gewoon niet aan om nog heel laat concrete plannen te maken. Ik heb behoefte aan structuur. 

En wanneer het voorkomt dat een afspraak toch last-minute veranderd of er wordt afgezegd, ga ik daar heel slecht op. Ik ben tien minuten even helemaal overstuur, ga huilen en schreeuwen en voel me heel kut. Na die tien minuten krijg ik een reality-check en besef ik me dat ik normaal moet doen. Maar ik vind niet dat ik te heftig reageer. Ik reageer heel anders en veel extremer dan voor mijn ongeluk, maar het helpt niet als ik mezelf daarop afreken.

 

Die mindset heb ik moeten leren hoor. In de maanden na mijn ongeluk (toen ik nog in het Daan Theeuwes Centrum zat) veranderde er niet vaak iets en was mijn omgeving constant hetzelfde. Maar na een paar maanden verhuisde ik naar Amsterdam en kwam ik weer in het ‘echte’ leven terecht, waar dingen niet altijd even soepel gaan. Toen kwam ik er pas achter dat ik heel heftig kan reageren en slecht tegen last-minute veranderingen kan.

 

Ik heb een plan in mijn hoofd en dan wordt dat plan opeens omgegooid. Daar ga ik extreem slecht op. Ik heb ook wel door dat ik heftig reageer, maar ik kan mijn reactie niet veranderen. Het zou ook niet goed zijn als ik die frustratie zou opkroppen. Alles even laten gaan en tien minuten krijsen, schreeuwen, huilen, helemaal overstuur zijn, helpt voor mij. En daarna is het ook klaar. Dan pas kan ik het plan wat ik in mijn hoofd had aanpassen.

 

Hopelijk verbetert dit nog, want op het moment is dit echt niet leuk voor mezelf. Er komen nog genoeg situaties waarin ik met last-minute veranderingen zal moeten omgaan. Het zou vervelend zijn als ik een melt-down in het openbaar krijg. Andere mensen kunnen niks aan mij zien, weten niet wat er aan de hand is, maar zullen toch een mening vormen. Dus vooral om mezelf te beschermen, hoop ik dat dit verbeterd en ga ik eraan werken.