M'n eerste festival

Voor

In het verleden heb ik op tientallen feestjes gestaan. Een week naar Sziget vond ik prachtig. Alleen ben ik al mijn dansskills kwijt, dus ontloop ik publiekelijk dansen vaak. Maar komende zaterdag ga ik met twee vrienden weer voor het eerst in anderhalf jaar naar een festival. En ik schijt echt zeven kleuren, zo spannend vind ik het. Helaas heb ik niet alleen het probleem dat ik (voor mijn gevoel) niet meer kan dansen, maar overprikkeling en paniekaanvallen vormen ook nog obstakels. Gelukkig ben ik helemaal op mijn gemak bij de vrienden die meegaan en ik heb van de week doorgegeven wat er kan gebeuren en hoe ze het aan kunnen pakken als ik ff de weg kwijt ben. Stiekem heb ik er ook een beetje zin in en kijk ik er erg naar uit om mezelf weer als vanouds te beglitteren (jaja, ik hou erg van glitter dus ik ga van alles op m’n hoofd gooien). Ik heb geen verwachting van hoe het gaat zijn, wat denk ik ook beter is. 

 

Na

Ik heb echt genoten. Alles ging beter dan verwacht, ik had geen last van overprikkeling of paniekaanvallen. Als vanouds heb ik weer random mensen lopen beglitteren en veel gepraat met mensen die ik niet kende. En voor het eerst heb ik niet benoemd dat ik een ongeluk heb gehad. Daar had ik nogal een handje van namelijk. Maar dat het mij niet veel uitmaakt om het erover te hebben, betekend niet dat iedereen daarop zit te wachten. Zeker niet op een festival. 

 

Vooraf heb ik met de twee vrienden die met me meegingen gezellig gebruncht. We zijn redelijk vroeg daarheen gegaan, zodat we de drukte voor waren. Eerst ff gezeten, gepraat en een drankje gedaan. Toen zijn we gaan staan en rustig gaan dansen. Die opbouw en het feit dat het steeds drukker werd, maar niet in één keer druk was, heeft zoveel geholpen. Er was één moment dat het me even te veel werd, maar daarna ging het weer prima. Even zitten, praten, wat drinken, helpt ongelooflijk veel voor mij. 

 

Van tevoren heb ik een lijstje met dingen gestuurd waar mijn vrienden op konden letten en tijdens de brunch hebben we alles nog een keer herhaald. Jaja, want ik moest natuurlijk met van alles rekening houden en ik wilde graag dat ze een beetje op mij letten, hoe het ging. Uiteindelijk is dat lijstje volgens mij niet nodig geweest, behalve dat ik zei dat ik alles ging proberen aan te geven, maar af en toe ernaar vragen ook erg zou helpen. Ik voel me nog steeds een zeikwijf omdat ik van alles moet aangeven. In het verleden was alles altijd goed en nu moet er opeens rekening met me worden gehouden. Dat bedoelde ik ook met ‘plek innemen’. Is best lastig nog.

 

Ik had mezelf voorgehouden dat ik tot acht uur moest blijven (het duurde tot 11). Iedereen waaraan ik vertel dat ik mezelf in m’n hoofd verplicht om tot een bepaald tijdstip te blijven (want dit heb ik vaker gedaan), vind dat best gek. “Maar je kan ook eerder gaan he, niemand verplicht je.” Dat snap ik, maar anders is het ‘byeee’ na het eerste obstakel wat ik tegenkom. Dat wil ik niet, want ik weet dat ik er even overheen moet en ik daarna weer geniet. Rond vijf heb ik even een twijfelmoment gehad en ging het niet zo soepel, maar dat trok snel bij.

 

Uiteindelijk ben ik tot half tien gebleven. Samen met een vriend ben ik richting huis gegaan en voor 12 was ik weer thuis. Netjes. Het ging dus best goed en ik ben trots op mezelf dat ik daar heb gestaan. En ik ben vandaag wel moe (niet belabberd, gelukkig), maar dat heb ik er met liefde voor over.