Donkere dagen

Ik krijg altijd heel veel positieve reacties van de mensen om mij heen en de kringen daarbuiten. “Je doet het zo goed”, “fijn om te zien dat het weer beter gaat”, “wat een doorzetter ben jij”. En het is niet zo dat ik dat niet op prijs stel, alleen volgens mij heeft niet iedereen door dat het soms ook heel moeilijk voor me is. Mijn leven is nu zo anders dan hoe mijn leven voor mijn ongeluk was.  

Ik ben natuurlijk een heleboel vergeten, dus ik heb eigenlijk nooit medelijden met mezelf gehad. Wanneer ik echter mensen vertel wat er met me is gebeurd, reageren ze altijd heel geschokt. En het is ook heel erg. Dat ik het me niet kan herinneren betekent niet dat het niks is. Dat besef ik me steeds meer. Mijn hele leven is op zijn kop gezet en hoewel ik er heel goed vanaf gekomen ben, is er ook megaveel veranderd. 

 

Ik woon nu ergens anders, ik heb het veel moeilijker met school en ik zie minder mensen. Heel veel van mijn oude leven heb ik ook teruggekregen, maar heel veel is ook veranderd. En dat is jammer. Langzaam ben ik dat aan het accepteren en me aan het realiseren dat wat er met mij is gebeurd heel heftig is. En daar mag ik best verdrietig over zijn. Want de hele situatie waarin ik me nu bevind is moeilijk en het is niet leuk.

 

Een vriend van mij maakte ook een keer de opmerking dat ik me supersterk heb gehouden en dat hij niemand anders kan bedenken die er zo sterk zou zijn uitgekomen. Ja een superlieve opmerking natuurlijk. En ik vind het nog steeds heel lief. Maar toch had ik het liever gehad dat dit iemand anders was overkomen. Jammer voor hen als zij eronderdoor waren gegaan, maar dan had ik het in ieder geval niet zo moeilijk gehad.

 

En het is niet zo dat ik depressief ben of depressieve gedachten heb, maar ik begin steeds meer medelijden met mezelf te hebben. Het afgelopen jaar is heel heftig geweest en dat mag ik best erkennen. Dus het gaat niet altijd goed. Ik heb het af en toe ook best moeilijk. 

 

Het moeilijkste is dat er echt NIEMAND is die mijn situatie echt kan begrijpen. Mensen doen echt wel hun best, maar je weet nooit hoe het is totdat je het zelf meemaakt. En laat dat nou net hetgeen zijn wat niemand doormaakt. Ja er zijn meerdere mensen met hersenletsel die dit hebben opgelopen door een auto-ongeluk. Alleen de uitkomsten zijn vaak heel anders en zij hebben weer met hele andere dingen problemen dan ik. Geen geval is hetzelfde bij NAH, dus ik moet het uiteindelijk zelf doen. 

 

Tuurlijk heb ik een heleboel mensen om me heen, maar zoals ik net zei kunnen zij nooit helemaal begrijpen hoe deze situatie voor mij is. En het is niet zo dat ik dit mensen verwijt, maar het zou heel fijn zijn als iemand me precies zou begrijpen. Dat gaat nooit gebeuren, dus ik moet het gaan accepteren dat dit nu mijn leven is.