Hoe zit het met mijn motivatie?

*Disclaimer: dit stukje gaat vooral over mij en mijn motivatie. Ik snap heel goed dat er mensen zijn die het moeilijk hebben.*

 

Nu heb ik er nooit echt moeite mee gehad om motivatie te hebben. Mijn oud-huisgenoten gingen vaak samen leren in de woonkamer en hoewel ik er graag bijzat was het voor mij niet noodzakelijk om andere mensen te zien werken om ook motivatie te krijgen en iets te gaan doen. Na mijn ongeluk heb ik deze motivatie nog steeds (gelukkig), dat is ook één van de redenen dat ik deze blog ben begonnen. Ik had het idee al een paar dagen in mijn hoofd en toen voorgelegd aan mijn ouders, die het ook een goed idee vonden. Ik wil een jaar lang iedere week iets online zetten, iets wat mij denk ik wel gaat lukken. Als ik wat meer tijd heb kan ik ook al voorwerken en teksten klaar hebben om te uploaden.

 

Waar ik wel soms mee door mijn hoofd spook is de gedachte ‘ik kan dit nog gewoon’. Ik heb goed gezien dat alles kunnen bewegen niet vanzelfsprekend is, zeker niet bij hersenletsel, en ik had het ook veel erger kunnen treffen. Omdat ik net na mijn ongeluk niet veel aankon (ik kon geeneens 10 seconden overeind blijven zitten), heb ik ook ongeveer twee maanden in een rolstoel gezeten. Uiteindelijk ben ik sterker en stabieler gaan bewegen en was het veilig om weer te gaan lopen.

 

Gelukkig was ik het nog niet verleerd, dus hoewel ik opnieuw moest leren lopen, was ik de bewegingen niet vergeten. Ik heb één keer met een rollator gelopen, maar omdat het zelf lopen eigenlijk heel goed ging, hebben we daar snel afstand van gedaan. Op een gegeven moment werd ook het traplopen en het lopen in het verkeer vrijgegeven (om zeker te weten dat iets veilig genoeg is om zelfstandig te doen, word die handeling vrijgegeven). Toen ook het reizen met het OV en het fietsen werd vrijgegeven, was ik weer helemaal onafhankelijk.

 

Toen ik poliklinisch (elke dag af- en aanreizen) op het DTC revalideerde en ik daarheen moest reizen, was ik superblij dat het voor mij mogelijk was om daar met het OV heen te gaan. Ik was ook de eerste die dat deed, werd mij verteld. De rest werd gebracht en gehaald met de taxi. Ik moest eerst een stuk met de metro reizen, om vervolgens over te stappen op de trein. Elke keer wanneer ik de metro pakte moest ik een trap omhoog. Traplopen, dit is voor de rest van de wereld een heel simpel iets, waar je ook niet over nadenkt. Dit heb ik echter een tijdje niet gekund en dit moest ook worden vrijgegeven. Nog steeds schiet de gedachte ‘ik kan dit gewoon’  door mijn hoofd, elke keer als ik die trap oploop.

 

Inmiddels heb ik school weer opgepakt. Hoewel dit niet altijd even soepel gaat, heb ik een heel team om me te begeleiden. En het is opnieuw heel fijn dat ik van mezelf voldoende motivatie heb. Zeker nu ik op mezelf woon en weinig contact heb met andere studenten, is dat erg fijn. En ik ben heel dankbaar en blij dat ik mijn school weer kan oppakken. Dat helpt ook wel heel erg, de gedachte dat ik dit nog allemaal kan en om door te hebben dat ik echt goed ben in mijn studie.

 

Dus over het algemeen was er eigenlijk nooit iets aan de hand met mijn motivatie. En als je daar wel problemen mee hebt, sorry ik kan je niet verder helpen. Maar simpelweg blij zijn met je lichaam en je hersenen, dat deze het nog doen en goed functioneren, is zo belangrijk. Ik heb de andere kant gezien en er is niet veel nodig om daar terecht te komen. Natuurlijk kan je er doorheen zitten, dat is menselijk. De dingen die sommige mensen meemaken zijn heel heftig en daar wil ik absoluut geen oordeel over vellen. Dit stukje gaat vooral over mij en mijn motivatie, ik snap heel goed dat sommige mensen er helemaal doorheen zitten en het leven voor sommige mensen gewoon heel kut is.

 

Maar probeer geen negatieve kijk op het leven te krijgen wanneer dit tegenzit. Dat is niet alleen heel vermoeiend voor jou, maar ook voor je omgeving. En dit is heel cliché en kut (en in sommige gevallen moet je deze opmerking vooral negeren) om te zeggen; maar het kan altijd erger.