Autorijden

Ik heb heel vroeg m’n autorijbewijs gehaald. Ik begon met lessen op m’n 16^e en mijn rijbewijs haalde ik op m’n 17^e. De theorie heb ik in één dag gehaald, met een één-dags-cursus, dat is echt een aanrader trouwens, Het autorijden zelf ging ook vrij soepel, dus de praktijk. Mijn praktijkexamen heb ik uiteindelijk ook in één keer gehaald. Het ging me dus vrij goed af. Toen ik mijn rijbewijs had haalde ik ook vaak collega’s op, zodat ze met mee konden rijden naar werk (ik werkte in een strandtent) en ik bracht ze ook vaak thuis. Toen ik thuis woonde heb ik dus aardig wat uren gemaakt. Ik heb me nooit onveilig gevoeld in een auto en ik ben ook nooit angstig geweest om te rijden. Zelfs niet na mijn ongeluk. 

 

Ik ben door een auto aangereden op de fiets, dus het had best goed gekund dat ik angstig was geworden om te autorijden of in een auto te zitten. Gelukkig kan ik me helemaal niks meer herinneren van het ongeluk, dus was ik niet bang om weer in de auto te stappen. De eerste keer dat ik na mijn ongeluk weer ging autorijden, was bij een rijschool die net een samenwerking was gestart met het Daan Theeuwes Centrum (waar ik heb gerevalideerd). Ik wist nog hoe alles werkte (gelukkig) en ben zelfs teruggereden over de snelweg. Het gaf me echt meer vertrouwen om te merken dat ik het na al die maanden niet was verleerd. 

 

Om te bewijzen dat ik rijgeschikt was moest ik langs een doctor. Ze stelde me wat vragen en ik moest een bakje met plas meenemen zodat ze dit konden onderzoeken. Nou supersmerig vond ik dat, kreeg ik ook nog te horen dat ik het niet mee had hoeven nemen. “We wisten niet dat je zo jong zou zijn, we testen de plas op medicijnen omdat deze eventueel van invloed kunnen zijn op het autorijden.” Dit is namelijk vaker het geval bij oude mensen, dat ze medicijnen moeten slikken. Had ik voor niks in een bakje gepist en dit meegenomen. Maar goed, het zekere voor het onzekere natuurlijk.

 

Uit de uitslag bleek dat ik rijgeschikt werd verklaard (ik had eerlijk gezegd ook niet anders verwacht) en dat ik mijn rijbewijs mocht houden. Daar ben ik nog steeds superblij mee, want dat praktijkexamen zou denk ik wel lukken maar dat theorie-examen met mijn geheugen… Dat is gewoon vragen om moeilijkheden. En dan bedoel ik vooral om alle borden te onthouden. De belangrijke weet ik natuurlijk maar bij van die borden die je bijna nooit ziet, is het een vraagteken in m’n hoofd. 

 

Om mijn geheugen qua autorijden weer op te frissen heb ik een aantal autorijlessen gevolgd. De rijinstructeur vond ik heel aardig en ze dachten goed met me mee. Om me bijvoorbeeld wat meer rust in m’n hoofd te geven heb ik een keer in een automaat gereden op aanraden van mijn rijinstructeur. En hij had gelijk, het hielp wel. Maar eigenwijs dat ik ben had ik zoiets van; “ik kan in een schakel rijden, ik weet hoe het werkt, dus dan ga ik dat ook doen”. Sindsdien heb ik alleen maar in een schakel gereden, wat op een gegeven moment ook soepeler ging met schakelen.

 

Na een paar rijlessen (ik weet niet precies hoeveel het er waren, meer dan 5, minder dan 10) vroeg ik aan mijn rijinstructeur hoe hij vond dat ik reed en of ik nog lessen nodig had. “Je moet alleen wat beter anticiperen, maar verder gaat het goed”. Dus ik ben inmiddels gestopt met lessen. Als ik thuis ben probeer ik in de auto van mijn ouders te rijden en ik ben ook al een keer deels en helemaal vanuit Goes (Zeeland) naar Amsterdam gereden. Dit ging beide keren goed en omdat alles sinds mijn ongeluk goed is gegaan, heb ik geen angst. Nu rijd ik altijd samen met mijn vader, zodat hij mijn extra paar ogen kan zijn. Hij zegt ook dat ik nog steeds vooruitgang maak en vertrouwt mij gelukkig in m’n rijden. Het duurt denk ik nog wel even voordat ik weer alleen in een auto rijd, maar ik heb geen haast.