Mijn leven met NAH

Welkom bij mijn allerlaatste blog. Ik zei van tevoren dat ik een jaar ging bloggen, dat heb ik volgehouden, dus hierna stop ik. In 2023 wil ik me meer op mijn leven gaan focussen en mijn ongeluk achter me laten. Ik wil mezelf weer zien als ‘Pien’ en niet ‘Pien met hersenletsel’. En deze blog houdt me daarin tegen merk ik. Iedere week een stukje schrijven en er weer over na moeten denken, erover schrijven wat nu anders gaat, helpt daar gewoon niet bij.   Ik ben super dankbaar voor alle reacties die ik het afgelopen jaar hierop heb gehad, maar het is tijd om naar de toekomst te kijken. En niet steeds in het verleden te blijven hangen. Ik ben wel van plan al deze verhalen te bundelen en uit te geven in een boek. Hier wil ik meer verhalen en ook foto’s aan toevoegen. Dus helemaal links laat ik het niet liggen, maar dit jaar ligt de focus meer op mezelf.    Vooraf had ik niet echt een reden om deze blog te beginnen, ik dacht meer ‘ja dat kan ik wel doen’. Maar dit jaar heb ik gemerkt dat he

Het jaar is nog niet voorbij maar het einde is in zicht. Vorige week blikte ik terug op 2022 en deze week kijk ik vooruit, naar 2023. Want wat wil ik graag in dit jaar bereiken? Om kort te zeggen; ik wil mijn leven weer leuk gaan vinden. Niet dat ik nu met heel veel tegenzin leef, absoluut niet, maar ik vind het nu oké. En oké is niet genoeg. Ik wil meer risico’s nemen en meer dingen uitproberen in plaats van in mijn cocon van veiligheid te blijven zitten.     Ook hoop ik een betere balans te kunnen vinden tussen school en privé. School geeft me zoveel houvast en daarom besteed ik er al snel veel tijd aan. Maar daardoor heb ik mijn privéleven wat meer verwaarloosd. Daar wil ik meer tijd en energie in stoppen. Want uiteindelijk ben ik degene die veranderingen kan maken in mijn leven. Maar dan moet ik dat wel doen. Genoeg met alle excuses, ga gewoon dingen doen.   Verder hoop ik meer sociaal contact te hebben met mensen. Ik moet op zoek naar mensen die in dezelfde levensfase als ik zitte

Het einde van 2022 is in zicht, dus ik ga alvast terugkijken op het jaar dat ik heb gehad. Vooraan staat dat ik supertrots op mezelf ben, op wat ik allemaal heb bereikt. Ik volg school weer full-time, heb betere relaties met bepaalde mensen en ben andere juist aan het herstellen. Ik ben er nog lang niet en heb nog een hele weg te gaan, maar krijg er langzaam meer vertrouwen in dat het gaat lukken. Dat ik mijn leven nu niet leuk vind, ligt ook deels aan mezelf. Dus ik wil wat dingen gaan veranderen, maar volgende week meer daarover. Veranderingen gaan stapje voor stapje, niet ineens. Dat moet ik gaan accepteren. In het begin van mijn revalidatie maakte ik megastappen, dat is nu afgevlakt. Maar ik ga nog steeds vooruit. De laatste weken merk ik bijvoorbeeld dat mijn geheugen steeds beter wordt. Ik heb nog steeds momenten dat ik je echt aan kan kijken met grote vraagtekens hoor. En die zullen vast wel blijven. Ook schrijf ik nog steeds alles op, maar ik onthoud steeds vaker iets uit mezel

Ik ben alweer meer dan een jaar bezig met mijn studie. Vorig jaar ben ik halverwege het schooljaar in een klas gerold en in een groepje gezet (op mijn studie heb je veel groepswerk). Dat ging heel goed en ik had een leuk groepje met fijne meiden. Achteraf gezien heb ik ontzettend veel geluk met hen gehad. Ik ben geen fan van groepswerk omdat de helft meestal vrij weinig doet en ongemotiveerd is. In het verleden nam ik hun werk dan over en deed ik meer werk, maar dat trek ik niet meer. Dus om in een fijn, meewerkend groepje terecht te komen, zeker na mijn ongeluk, was heel fijn. Vorig jaar heb ik aan het begin van de eerste les mezelf aan de rest van de klas voorgesteld en kort mijn verhaal gedaan. Ik begrijp dat mensen hun vragen hebben als er iemand midden in het jaar in je klas komt. Dit jaar heb ik dat anders aangepakt, want vorig jaar merkte ik dat ik eigenlijk niet met mijn klas te maken had, alleen met mijn groepje. Ik ben er open over dat ik hersenletsel heb en vind het geen pro

Mijn brein is fucking ingewikkeld. Ik denk veel dieper en moeilijker na over de meest simpele dingen. Mijn ouders hebben weleens gezegd dat ik me door mijn ongeluk veel meer met anderen bezighoudt en sympathieker ben. Maar ik vind dat ik me nu te druk maak. Ik mis wel hoe makkelijk ik kon nadenken.   De eerste maanden na mijn ongeluk zijn een waas. Deze kan ik me niet herinneren en ik dacht toen niet na. Dit kan je goed zien op filmpjes die mijn ouders van me hebben gemaakt toen ik in het ziekenhuis lag. Er is één specifiek filmpje waar ik meteen aan moet denken; er is een filmpje waarin ik probeer te eten. Met de nadruk op probeer. Ik stouw dat eten in mijn mond en wanneer ik mijn naam hoor, kijk ik op, met slierten noodles die half uit m’n mond hangen. Ik trek ze uit m’n mond en leg ze weer op het bord. Dat vind ik denk ik het ergste filmpje wat er is. Ik heb echt totaaaal geen manieren en wanneer ik opkijk heb ik een ontzettend lege blik in mijn ogen. Ik ben overigens wel heel blij

Organiseren en plannen ging me altijd al goed af. Vroeger op de middelbare school ging ik twee weken voor de toetsweek met al mijn boeken zitten en een planning maken. Waar klasgenoten nog niet wisten waar ze een toets over hadden, was ik al een paar dagen bezig met leren. Dat werkte heel goed voor mij en ik heb genoeg discipline om me aan een planning te houden. Maar ik deed dat omdat ik het fijn vond om zo te werk te gaan. En nu heb ik die organisatie skills hard nodig. Mijn geheugen is erg achteruitgegaan door mijn ongeluk. Het is al lang niet meer zo slecht als het bijvoorbeeld in het ziekenhuis was. Toen kon je de hele dag door hetzelfde gesprek met me voeren, want ik was alweer vergeten dat we dat al hadden gevoerd. Op een gegeven moment werd mijn geheugen beter en kreeg ik mijn mobiel terug (die lag een tijdje bij de politie). Toen werd eigenlijk alles makkelijker. Ik onthield dingen beter en noteerde alles, maar ook echt ALLES. Nog steeds trouwens. Ik heb gemerkt dat ik dingen

Heel mijn leven is op z’n kop gegooid. Ik heb een gedeelte van mijn oude leven teruggekregen, maar dat gedeelte is steeds kleiner aan het worden in mijn opzicht. Het is moeilijker voor mij geworden om contact te hebben met anderen, dat komt deels omdat ik niet meer werk en niet meer in een studentenhuis woon. Dat gedeelte is weggevallen.   De gedachte ‘had hij me maar doodgereden’ komt af en toe voor in mijn gedachten. Superheftig om zo te denken, maarja, ik zit af en toe gewoon diep in de knoop met mezelf. En mensen moeten me echt niet zielig gaan vinden, maar wat kan ik soms een medelijden hebben met mezelf. Ik kan het nog niet accepteren dat alles is veranderd. En daar probeer ik aan te werken, maar dat gaat nog wel een tijdje duren. Iemand die zijn been is verloren, maar wel heeft kunnen lopen, weet goed wat ‘ie mist. Heel abstract voorbeeld, maar vanwege mijn hersenletsel moet ik ook dingen missen. Niet dat ik mijn letsel vergelijk met een been verliezen, maar dan snap je wat bete